W dniu 20 marca br. Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów rozpoznawał w Izbie Karnej zagadnienie prawne w sprawie o sygn. I KZP 16/18, przedstawione przez Naczelny Sąd Lekarski postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2018 r., sygn. akt NSL Rep. 67/OWU/18, o treści:
"Czy jest dopuszczalne przejęcie do wykonania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej przez organy samorządu zawodowego lekarzy (organy izb lekarskich) prawomocnego orzeczenia zagranicznego sądu dyscyplinarnego lekarzy, wydanego wobec osoby posiadającej w Polsce prawo wykonywania zawodu lekarza lub prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, w drodze odpowiedniego zastosowania na podstawie art. 112 pkt 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 168 ze zm.) przepisów Rozdziału 66 kodeksu postępowania karnego?"
Sąd Najwyższy pozostawił przekazane pytanie bez rozpoznania, uznając, że odesłanie zamieszczone w art. 112 pkt 1 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (j.t. Dz. U. z 2018 r., poz. 168 ze. zm.), upoważniające do odpowiedniego stosowania przepisów ustawy Kodeks postępowania karnego w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym w stosunku do lekarzy nie uprawnia Naczelnego Sądu Lekarskiego do przekazania zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.
W uzasadnieniu takiego rozstrzygnięcia wskazano, że zarówno z przepisów określających kompetencje Sądu Najwyższego (Konstytucja, ustawa o Sądzie Najwyższym, Kodeks postępowania karnego), jak i z ustrojowego ukształtowania zasad funkcjonowania organów samorządów zawodów zaufania publicznego i możliwości ingerencji organów państwowych w działalność organów samorządowych wynika, że musi istnieć wyraźny przepis kompetencyjny do ingerencji w postępowanie organów samorządowych. Dotyczy to zwłaszcza możliwości przedstawienia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego.
Odmiennie aniżeli w wypadku wprost przewidzianej w niektórych ustawach korporacyjnych instytucji kasacji, czy nawet dopuszczonych w orzecznictwie sądowym wznowienia postępowania i skargi na wyrok sądu odwoławczego, podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwały w wyniku przekazanego pytania prawnego wprost ingerowałoby merytorycznie w postępowanie dyscyplinarne (w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej), a nie sprowadzałoby się jedynie do sprawowania przez Sąd Najwyższy kontroli państwowej nad działalnością organów samorządowych.