Postanowieniem z 30 maja 2025 r. Sąd Najwyższy odrzucił skargę kasacyjną interwenientów ubocznych po stronie pozwanej wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie wydanego w sprawie o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, toczącej się z powództwa osoby fizycznej przeciwko gminie. Przedmiotem sporu było prawo własności nieruchomości wykorzystywanej jako droga, a skarżący podnosili, że mają interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść gminy, gdyż wykorzystują sporny teren w celu dojazdu do własnych nieruchomości.
W uzasadnieniu postanowienia wyjaśniono, że skoro skarżący złożyli oświadczenia o wstąpieniu do sprawy, a strony nie zgłosiły opozycji, to uzyskali oni status interwenientów ubocznych. Status ten nie może być przy tym weryfikowany przez sąd z urzędu. Nie oznacza to jednak, że interwenienci mogą swobodnie składać środki zaskarżenia od wszystkich orzeczeń wydanych w sprawach toczących się z ich udziałem. W orzecznictwie utrwalony jest bowiem pogląd, że przesłanką dopuszczalności środka zaskarżenia jest pokrzywdzenie orzeczeniem (gravamen). Wymaganie to odnosi się także do interwenientów ubocznych.
Sąd Najwyższy ocenił, że skarżący nie są pokrzywdzeni zaskarżonym orzeczeniem, gdyż w istocie wynik postępowania nie wpływa na ich prawa lub obowiązki. Rzekomy interes prawny interwenientów ubocznych stanowił bowiem wyłącznie interes czysto faktyczny: byli oni zainteresowani rozstrzygnięciem potwierdzającym przysługiwanie gminie prawa własności drogi, gdyż spodziewali się, że umożliwi im ona swobodne korzystanie z tej nieruchomości (gmina traktowała sporny grunt jak drogę publiczną). Uznanie przez Sąd Najwyższy, że skarżącym nie przysługuje interes prawny w zaskarżeniu wyroku Sądu drugiej instancji, spowodowało, że skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu na podstawie art. 3986 § 3 w zw. z art. 3986 § 2 k.p.c.
Postanowienie SN z dnia 30 maja 2025 r. z uzasadnieniem (sygn. akt I CSK 4519/23)