Wyrokiem z 12 marca 2025 r. Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną zarządcy lotniska i uchylił wyrok Sądu drugiej instancji zasądzający na rzecz właściciela budynków mieszkalnych odszkodowanie obejmujące zmniejszenie wartości nieruchomości na skutek ustanowienia dla lotniska obszaru ograniczonego użytkowania oraz koszt izolacji akustycznej budynków.
Sąd drugiej instancji ustalił, że na obszarze ograniczonego użytkowania wyodrębniono dwie strefy, w których dopuszczono poziomy hałasu wyższe od dopuszczonych rozporządzeniem Ministra środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Jednak poza tymi strefami na obszarze ograniczonego użytkowania nie podwyższono norm hałasu i nie wprowadzono innych ograniczeń sposobu korzystania z nieruchomości. Nieruchomości powoda są położone na obszarze ograniczonego użytkowania, lecz poza strefami, w których uchwałą sejmiku tworzącą obszar ograniczonego użytkowania podwyższono dopuszczalny poziom hałasu.
Sąd drugiej instancji uznał, że na skutek samego utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania właściciele budynków położonych na tym obszarze utracili środki prawne do zwalczania nadmiernego hałasu i dlatego przysługuje im odszkodowanie. Jednak Sąd drugiej instancji nie porównał środków prawnych obrony przed nadmiernym hałasem przysługujących właścicielom budynków przed i po utworzeniu wskazanego obszaru, w szczególności co do budynków położonych na tej części obszaru, w której nie podwyższono dopuszczalnego poziomu hałasu.
Wyrok SN z dnia 12 marca 2025 r. (sygn. akt II CSKP 918/23)