Skargę nadzwyczajną wywiedziono na tle bardzo skomplikowanego stanu faktycznego, wynikającego z uznania ojcostwa przez biologiczną kobietę, która poddała się procedurze tranzycji w celu uzyskania tożsamości męskiej. Uznanie ojcostwa dotyczyło małoletniego dziecka poczętego in vitro z nasienia anonimowego dawcy. Związek matki dziecka i osoby, która uznała ojcostwo rozpadł się, zaś matka wniosła do prokuratury rejonowej o wytoczenie powództwa o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa przez osobę, która je uznała będąc świadomą, że nie jest biologicznym ojcem dziecka. W ocenie prokuratora utrzymywanie fikcji prawnej pochodzenia dziecka od osoby która nie jest jego biologicznym ojcem jest niezgodne z interesem społecznym.
Powództwo o ustalenie wytoczone przez Prokuratora uwzględnił Sąd Rejonowy, jednak Sąd Okręgowy oddalił je uchylając wyrok wydany w pierwszej instancji. Prawomocny wyrok sądu drugiej instancji zaskarżył skargą nadzwyczajną Prokurator Generalny zarzucając mu naruszenie konstytucyjnej zasady ochrony praw dziecka oraz ochrony rodziny, naruszenie w sposób rażący prawa materialnego oraz oczywistą sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego.
Prokurator Generalny nie dostrzegł jednak, że zgodnie z art. 89 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. 2024, poz. 622), skarga nadzwyczajna może być wniesiona jedynie od takiego prawomocnego orzeczenia, które nie może być uchylone lub zmienione w trybie innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Tymczasem, na zasadach ogólnych, w sprawie o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa przysługuje w pierwszej kolejności skarga kasacyjna. Prokurator nie wniósł jej jednak, choć był do tego uprawniony i termin ku temu nie upłynął w dacie inicjowania kontroli nadzwyczajnej, zaś podniesione przezeń zarzuty mogły stanowić również podstawę skargi kasacyjnej. W powyższych okolicznościach Sąd Najwyższy zmuszony był skargę nadzwyczajną odrzucić, jako przedwczesną.