Komunikaty o sprawach

Sąd Najwyższy uwzględnił skargę nadzwyczajną Prokuratora Generalnego uchylając wyrok sądu powszechnego rażąco naruszający zasadę równości wobec prawa

25 listopada 2024 r.

​II NSNk 30/23

Sąd Najwyższy, rozpoznając skargę nadzwyczajną, uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Łomży z 8 marca 2023 r., uchylający wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Wysokiem Mazowieckiem i przekazał sprawę sądowi II instancji do ponownego rozpoznania.

Sprawa dotyczyła prokuratora, oskarżonego o to, że naruszył zasady bezpieczeństwa w  ruchu  lądowym, w ten sposób, że nie dostosował prędkości kierowanego przez siebie pojazdu do panujących warunków atmosferycznych oraz  stanu  drogi, wpadł w poślizg, zjechał na przeciwny pas ruchu i zderzył się z  prawidłowo jadącym samochodem osobowym, wskutek czego jedna z pasażerek samochodu doznała obrażeń ciała skutkujących  jej zgonem, natomiast druga - doznała obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni, tj. o czyn z art. 177 § 1 i 2 k.k.

Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym zezwolił na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej za wskazane powyżej przestępstwo. Oskarżony złożył zażalenie na to orzeczenie do Sądu Najwyższego – Izby Dyscyplinarnej, który uchwałą z 29 października 2022 r. utrzymał je w mocy. Sąd Rejonowy w Wysokiem Mazowieckiem wyrokiem z 9 sierpnia 2022 r. (sygn. akt II K 24/21) uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Po rozpoznaniu apelacji oskarżonego, Sąd Okręgowy w Łomży uchylił wcześniejszy wyrok skazujący i umorzył postępowanie karne. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, sąd odwoławczy wskazał, że pomimo iż Sąd Dyscyplinarny dla Prokuratorów przy Prokuratorze Generalnym zezwolił na  pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej, orzeczenie to zostało utrzymane w mocy uchwałą Sądu Najwyższego – Izby Dyscyplinarnej, przez co uchwała  ta jest decyzją procesowo bezskuteczną. Wobec tego w ocenie sądu odwoławczego nie doszło do  skutecznego uchylenia wobec oskarżonego immunitetu, a tym samym sąd I  instancji nie powinien był przeprowadzać postępowania karnego i wyrokować w jego sprawie.

Skargę nadzwyczajną na powyższe orzeczenie wniósł Prokurator Generalny, zaskarżając je w całości – na niekorzyść oskarżonego.

Sąd Najwyższy uznał skargę nadzwyczajną za zasadną.

Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że w dacie podjęcia uchwały o  utrzymaniu w mocy uchwały Sądu Dyscyplinarnego dla Prokuratorów przy  Prokuratorze Generalnym o zezwoleniu na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oskarżonego, Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego stanowiła jedyny organ właściwy do rozpoznawania zażaleń na orzeczenia sądu dyscyplinarnego I instancji. Nie występował zatem wówczas inny tryb odwoławczy ani nie istniał żaden alternatywny organ, który byłby właściwy do rozpoznawania środków odwoławczych od orzeczeń sądów dyscyplinarnych I instancji. Uznanie argumentacji sądu odwoławczego, zgodnie z którą w okresie funkcjonowania Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego nie  istniała możliwość odwołania od orzeczeń sądów dyscyplinarnych I instancji, skutkowałoby koniecznością przyjęcia, iż wszystkie postępowania dyscyplinarne i związane z  wyrażeniem zgody na uchylenie immunitetu, w których orzekała ta Izba, powinny  zostać umorzone. To zaś prowadziłoby do rzeczywistej bezkarności sędziów i prokuratorów w tym czasie, niezależnie od charakteru i kwalifikacji popełnionych przez nich czynów.

Zdaniem Sądu Najwyższego stanowisko sądu odwoławczego godziło w sposób oczywisty w zasadę równości wobec prawa. Nie tylko pozostawało niesprawiedliwe w stosunku do sędziów i prokuratorów, którzy nie odwoływali się od orzeczeń Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego lub sędziów, którzy postanowili skorzystać z przewidzianego w ustawie nowelizującej trybu wznowienia postępowania, ale również wobec sytuacji prawnej innych sprawców, którym nie przysługiwał immunitet prokuratorski lub sędziowski, a  którzy zostali pociągnięci do odpowiedzialności karnej za tożsame przestępstwa. W niniejszej sprawie kwestia ta pozostawała szczególnie jaskrawa, gdyż dotyczyła oskarżonego będącego prokuratorem, do którego należy wykonywanie zadań w zakresie ścigania przestępstw oraz stanie na straży praworządności.

Wyrok SN z dnia 13 listopada 2024 r. (II NSNk 30/23)

Podmiot udostępniający informację:
Sąd Najwyższy
Informacja wprowadzona do BIP przez:
Brzózka Maciej
Czas udostępnienia informacji w BIP:
6 grudnia 2024 r., godz. 9:51
Przejdź do początku