Sąd Najwyższy – Izba Karna - po rozpoznaniu kasacji wniesionej przez obrońcę – wyrokiem z dnia 18 lipca 2024 r., w sprawie o sygn. akt I KK 86/24, dotyczącej Ł. D. prawomocnie skazanego m. in. za usiłowanie zabójstwa brata pod wpływem środków odurzających tj. za popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. na karę łączną 14 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 439 § 1 pkt. 2 k.p.k. uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w P. oraz zmieniony nim wyrok Sądu Okręgowego w P. i sprawę przekazał temu sądowi do ponownego rozpoznania. Z uzasadnienia wyroku wynika, iż jedyną przyczyną uchylenia wyroków sądów obu instancji było uznanie przez sąd kasacyjny, że na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego przed Sądem Okręgowym w P. doszło do wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającej na udziale w składzie orzekającym sędziego powołanego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, której skład ukształtowany został przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. Wydanym na rozprawie kasacyjnej postanowieniem Sąd Najwyższy zastosował wobec Ł. D. tymczasowe aresztowanie na okres 3 miesięcy.
Rozpoznający zażalenie obrońcy na tymczasowe aresztowanie skład Sądu Najwyższego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 7 sierpnia 2024 r. sygn. akt I KZ 34/24 stwierdził, iż uchylenie wyroków sądów pierwszej i drugiej instancji przez Sąd Najwyższy rozpoznający kasację, dokonane jedynie w oparciu o nieaktualną i niestanowiącą źródła prawa uchwałę połączonych Izb: Cywilnej, Karnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r. (BSA-I-4110-1/20) oraz w nieznanej ustawie procedurze o charakterze inkwizycyjnym, stanowi oczywiste i rażące naruszenie art. 42a § 3 - § 14 p.u.s.p. i art. 7 w zw. z art. 87 Konstytucji RP, skutkujące jednocześnie pozbawieniem testowanego sędziego prawa do właściwego rzeczowo i miejscowo sądu ustanowionego ustawą oraz pozbawieniem prawa do skutecznego środka odwoławczego, a nadto pozbawieniem prawa oskarżonego do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie – co stanowi oczywiste i rażące naruszenie art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 i art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Postanowienie SN z dnia 7 sierpnia 2024 r. z uzasadnieniem (sygn. akt I KZ 34/24)