Sąd Najwyższy rozpoznając 21 marca 2024 r. skargę kasacyjną, w której orzeczeniu sądu odwoławczego zarzucono błędną wykładnię art. 172 i art. 352 k.c, polegającą na przyjęciu przez sąd odwoławczy, iż nie może prowadzić do zasiedzenia służebności gruntowej korzystanie z cudzej rzeczy w sytuacji istnienia po stronie posiadacza służebności przekonania o przysługującym mu prawie własności oddalił skargę kasacyjną.
Oceniając jej zarzuty wskazał, iż jak długo osoba powołująca się na zasiedzenie służebności korzysta z cudzej nieruchomości w oparciu o istniejący tytuł prawny - niezależnie od tego czy czysto obligacyjny czy wywołujący konsekwencje dalej idące - tak długo nie wykonuje przeciwko właścicielowi posiadania mogącego prowadzić do zasiedzenia służebności. O tym, jakie prawo do rzeczy lub na rzeczy nabywa posiadacz decydują okoliczności charakteryzujące jego posiadanie, gdyż nabyć przez zasiedzenie można tylko to prawo, którego dotyczy corpus i animus posiadacza. Osoba, która wykonuje posiadanie właścicielskie nie może nabyć przez zasiedzenie ograniczonego prawa rzeczowego, i odwrotnie. Przez zasiedzenie można nabyć tylko takie prawo, w zakresie którego posiadający wykonuje pewien zakres władztwa nad rzeczą.
Postanowienie SN z dnia 21 marca 2024 r. (sygn. akt II CSKP 1559/22)