POSTANOWIENIE
Dnia 1 października 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Dziergawka
w sprawie skazanych J. Z. , A. R. i R. K.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 1 października 2025 r.,
na posiedzeniu bez udziału stron,
wniosków obrońców skazanych o wstrzymanie wykonania wyroku
Sądu Okręgowego w Siedlcach
z dnia 29 października 2024 r., sygn. akt II Ka 377/24,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim
z dnia 15 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 3/20,
na podstawie art. 532 § 1 k.p.k. a contrario
postanowił
nie uwzględnić wniosków.
UZASADNIENIE
Obrońcy skazanych J. Z. , A. R. i R. K. w złożonych kasacjach wnieśli o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 29 października 2024 r., sygn. akt II Ka 377/24, zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 15 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 3/20.
Obrońcy skazanych w uzasadnieniu wniosków odwołali się do rangi i charakteru podniesionych w kasacji zarzutów, wskazując, że natychmiastowe odbycie kary spowoduje dla skazanych nieodwracalne skutki.
Prokurator w odpowiedzi na wniesione kasacje wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych oraz nieuwzględnienie wniosków o wstrzymanie wykonania wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wnioski obrońców skazanych nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy odwołać się do treści art. 532 § 1 k.p.k., który wskazuje, że w razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia, jak i innego orzeczenia, którego wykonanie zależy od rozstrzygnięcia kasacji. Treść tego przepisuje wprawdzie nie określa przesłanek wstrzymania wykonania orzeczenia, jednakże możliwość jego wstrzymania, jak wynika z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa, ma charakter wyjątkowy i stanowi odstępstwo od zasady określonej w art. 9 § 2 k.k.w. Przepis ten jednoznacznie wskazuje, że orzeczenie staje się wykonalne z chwilą jego uprawomocnienia. Zatem wstrzymanie wykonania orzeczenia, jako instytucja o charakterze wyjątkowym, może nastąpić przy jednoczesnym spełnieniu dwóch warunków, to jest wystąpienia sytuacji oczywistej zasadności zarzutów kasacyjnych oraz wykazania przez wnioskodawcę, że dalsze wykonywanie orzeczenia mogłoby wywołać wyjątkowo dolegliwe i nieodwracalne dla skazanego skutki (zob. postanowienie SN z dnia 8 lutego 2022 r., II KO 111/21; postanowienie SN z dnia 19 października 2021 r., V KK 415/21).
Zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania orzeczenia winno być zatem uzasadnione szczególnymi i jednoznacznymi w swej wymowie okolicznościami prowadzącymi do wniosku, że wykonywanie lub wykonanie orzeczenia, przed rozpoznaniem skargi kasacyjnej spowodowałoby dla osoby skazanej wyjątkowo dolegliwe skutki. Do owych szczególnych okoliczności należy zaliczyć rangę i charakter postawionych zarzutów kasacyjnych i ich widoczną już prima facie zasadność oraz w związku z tym wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia wniesionej skargi, gdyż w takiej sytuacji wykonanie orzeczenia przed rozpoznaniem kasacji, zwłaszcza w zakresie kary, spowodowałoby dla skazanego poważne i nieodwracalne następstwa (zob. postanowienie SN z dnia 30 września 1997 r., II KKN 329/97; postanowienie SN z dnia 6 czerwca 2000 r., II KKN 74/99; postanowienie SN z dnia 22 lutego 2007 r.; postanowienie SN z dnia 15 stycznia 2018 r., II KK 23/18; postanowienie SN z dnia 22 stycznia 2020 r., III KK 5/20).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie przesądzając wprawdzie ostatecznego wyniku postępowania kasacyjnego w stosunku do wszystkich skazanych, wskazać należy, że żadna z powyższych przesłanek nie zachodzi. Obrońcy skazanych wnosząc o wstrzymanie wykonania orzeczenia nie podnieśli takich argumentów, które wskazywałyby na zasadność zastosowania szczególnej instytucji jaką jest wstrzymanie wykonania orzeczenia. Nie sposób także uznać, w oparciu o treść sformułowanych zarzutów, że uwzględnienie przedmiotowych kasacji jawi się jako realne, a wydany przez sąd odwoławczy wyrok jest oczywiście wadliwy. Przyjąć należy, że to sam skarżący powinien odrębnie, w powiązaniu z formułowanymi w kasacji zarzutami przedstawić dodatkową argumentację i wykazać właśnie szczególnymi okolicznościami, wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia tych zarzutów, a tym samym i nieodwracalnych skutków wykonania już obecnie prawomocnie orzeczonej kary (zob. postanowienie SN z dnia 20 lutego 2025 r., I KK 399/24). Podkreślić jednocześnie należy, że subiektywne przekonanie o trafności stawianych zarzutów nie przesądza o konieczności wstrzymania wykonania wyroku, a następnie uchylenia wyroku sądu odwoławczego.
Podkreślić również należy, że w odpowiedzi na wszystkie te kasacje prokurator wniósł o ich oddalenie jako oczywiście bezzasadnych oraz nieuwzględnienie wniosków o wstrzymanie wykonania wyroku.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy stwierdził zatem, że w stosunku do skazanych J. Z. , A. R. i R. K. nie zachodzą wystarczające podstawy do zastosowania nadzwyczajnej instytucji przewidzianej w art. 532 § 1 k.p.k., skutkującej wstrzymaniem wykonania wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 29 października 2024 r., sygn. akt II Ka 377/24, zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 15 grudnia 2023 r., sygn. akt II K 3/20.
W tej sytuacji, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
[J.J.]
[a.ł]