POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Pastuszko
w sprawie ze skargi J. M.
na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie w sprawie
o sygn. II AKa 2/25,
na posiedzeniu bez udziału stron w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 25 września 2025 r.,
odrzuca skargę.
UZASADNIENIE
W dniu 12 września 2025 r. J.M. (dalej: „skarżący”) wniósł
do Sądu Apelacyjnego w Warszawie skargę na naruszenie prawa strony
do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki
w sprawie II AKa 2/25, toczącej się przed tym Sądem.
Pismem z 19 września 2025 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie przekazał
ww. skargę do rozpoznania Sądowi Najwyższemu.
W przedmiotowej skardze skarżący poinformował Sąd o przewlekłości postępowania II AKa 2/25. Wskazał na dotkliwość tymczasowego aresztowania
i czas jego trwania. Wniósł przy tym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie
w kwocie 10 000 zł za przewlekłość postępowania. W treści skargi zawarł także wywód, zawierający jego ocenę na temat nieprawidłowości występujących
na etapie postępowania przygotowawczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze
na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora
i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jedn. Dz.U. 2023,
poz. 1725, dalej: „ustawa o skardze na przewlekłość”), strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki,
jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).
Według art. 6 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość skarga powinna zawierać: 1) żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie,
której skarga dotyczy oraz 2) przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie.
Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość, skargę niespełniającą wymagań przewidzianych w art. 6 ust. 2 sąd właściwy
do jej rozpoznania odrzuca bez wzywania do uzupełnienia braków.
Wobec przywołanych regulacji Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że skarga spełnia tylko wówczas wymagania formalne przewidziane w art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o skardze na przewlekłość, jeśli skarżący wniesie żądanie o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie, którego skarga dotyczy, a ponadto
w uzasadnieniu skargi szczegółowo określi, w czym dopatruje się nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu jego sprawy, tj. w sposób precyzyjny przedstawi konkretne działania bądź zaniechania sądu rozpoznającego sprawę, które w konsekwencji doprowadziły do zwłoki (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z: 7 czerwca
2005 r., III SPP 103/05; 21 lutego 2007 r., III SPP 5/07). Bez podania powyższych okoliczności nie jest możliwa merytoryczna ocena skargi.
Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy, Sąd Najwyższy zauważa,
że skarżący w treści skargi nie wysunął żądania stwierdzenia przewlekłości postępowania, ani nie przytoczył okoliczności, które by je uzasadniały, tj. nie podał, w czym dopatruje się nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu jego sprawy.
W takiej sytuacji wywód skarżącego zawarty w skardze odnoszący się
do wskazywanych przez niego nieprawidłowości w postępowaniu przygotowawczym, z uwagi na fakt, iż Sąd Najwyższy nie ocenia sprawy merytorycznie, jest irrelewantny z punktu widzenia niniejszego postępowania.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy stwierdza, że wniesiona skarga, dotknięta tego rodzaju brakami, nie może być uznana za skargę spełniającą wymogi ujęte w art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o skardze na przewlekłość
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z: 15 stycznia 2008 r., III SPP 46/07;
16 kwietnia 2024 r., I NSP 211/23) i podlega odrzuceniu.
Z tego względu Sąd Najwyższy, na podstawie art. 9 ust. 1 zw. z art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o skardze na przewlekłość, orzekł jak w sentencji postanowienia.
[D.Z.]
[a.ł]