POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Pastuszko
w sprawie ze skargi J. S.
na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie w sprawie o sygn.
III APa 35/24,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych
w dniu 11 września 2025 r.,
odrzuca skargę.
[D.Z.]
UZASADNIENIE
W dniu 18 sierpnia 2025 r. J. S. (dalej: „skarżący”) wniósł
do Sądu Apelacyjnego w Warszawie skargę na naruszenie prawa strony
do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki
w sprawie III APa 35/24, toczącej się przed tym Sądem. Pismem z 1 września
2025 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie przekazał ww. skargę do rozpoznania Sądowi Najwyższemu. W przedmiotowej skardze skarżący wniósł o:
1.stwierdzenie, że w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym nastąpiła przewlekłość postępowania;
2.przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącego kwoty 20 000 zł.
W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że „w związku z opieszałością Państwa Polskiego reprezentowanym przez wymiar sprawiedliwości jakim są sądy” wnosi o przyznanie wnioskowanej kwoty. W dalszej części uzasadnienia skarżący podał, że oczekuje „od Państwa Polskiego sprawnego wydania prawomocnego wyroku, w jego sprawie już od ponad dziesięciu lat”, zaznaczając, że nie pamięta dokładnie jak długo. Następnie skarżący opisał czego sprawa dotyczy i przedstawił postawę pozwanego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze
na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora
i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jedn. Dz.U. 2023,
poz. 1725, dalej: „ustawa o skardze na przewlekłość”), strona może wnieść skargę
o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie
jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie zmierzające do wydania rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie
trwa dłużej niż to konieczne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych
i prawnych albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej
lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).
Według art. 6 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość skarga powinna zawierać: 1) żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie,
której skarga dotyczy oraz 2) przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie.
Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość,
skargę niespełniającą wymagań przewidzianych w art. 6 ust. 2 sąd właściwy
do jej rozpoznania odrzuca bez wzywania do uzupełnienia braków.
Mając na względzie powyższe regulacje, Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że skarga spełnia tylko wówczas wymagania formalne przewidziane w art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o skardze na przewlekłość, jeśli skarżący wniesie żądanie
o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie, którego skarga dotyczy,
a ponadto w uzasadnieniu skargi szczegółowo określi, w czym dopatruje się nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu jego sprawy, tj. w sposób precyzyjny przedstawi konkretne działania bądź zaniechania sądu rozpoznającego sprawę, które w konsekwencji doprowadziły do zwłoki (zob. postanowienia
Sądu Najwyższego z: 7 czerwca 2005 r., III SPP 103/05; 21 lutego 2007 r.,
III SPP 5/07). Bez podania powyższych okoliczności nie jest możliwa merytoryczna ocena skargi.
Przekładając powyższe na realia przedmiotowej sprawy, należy podkreślić,
że skarżący w treści skargi co prawda wysunął żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania, jednakże nie przytoczył żadnych okoliczności,
które by je uzasadniały, tj. nie podał, w czym dopatruje się nieuzasadnionej zwłoki
w rozpoznaniu jego sprawy.
Jednocześnie warto wskazać, że pozostała część wywodu skarżącego zawarta w skardze, z uwagi na fakt, iż Sąd Najwyższy nie ocenia sprawy merytorycznie, jest irrelewantna w niniejszym postępowaniu.
Z tego powodu Sąd Najwyższy uznaje, że wniesiona skarga, wobec stwierdzonego braku uzasadnienia żądania skargi, nie może być uznana za skargę spełniającą wymogi ujęte w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o skardze na przewlekłość
(por. postanowienia Sądu Najwyższego z: 15 stycznia 2008 r., III SPP 46/07;
16 kwietnia 2024 r., I NSP 211/23).
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 9 ust. 1
w zw. z art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o skardze na przewlekłość, orzeka jak w sentencji postanowienia.
[D.Z.]
[a.ł]