POSTANOWIENIE
Dnia 18 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Żmij
w sprawie z powództwa M. K.,
przeciwko J. K.
o rozwód,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych
w dniu 18 września 2025 r.,
na skutek skargi J. K. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie w sprawie o sygn. VI ACz 2784/24,
1. odrzuca skargę;
2. nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
w Warszawie na rzecz J. K. kwotę 200 (dwieście) złotych uiszczoną tytułem opłaty od skargi.
UZASADNIENIE
Pismem z 23 maja 2025 r. skarżący J. K. wniósł skargę
na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki,
żądając stwierdzenia przewlekłości postępowania przed Sądem Apelacyjnym
w Warszawie w sprawie IV ACz 2784/24 z zażalenia na postanowienie
Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 maja 2024 r., II Cz 19/24 na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia
29 listopada 2021 r., II Co 288/21.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze
na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora
i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jedn. Dz.U. 2023,
poz. 1725, dalej: „ustawa o skardze na przewlekłość”), niezbędnym warunkiem dopuszczalności skargi o stwierdzenie przewlekłości postępowania jest wniesienie jej w toku postępowania.
Przepisy ustawy o skardze na przewlekłość nie przewidują możliwości wniesienia skargi na przewlekłość w postępowaniu wpadkowym.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony pozostaje pogląd,
że przez „tok postępowania w sprawie” w znaczeniu przyjętym w art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 ustawy, należy rozumieć „postępowanie co do istoty sprawy”
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 15 listopada 2012 r., KSP 15/12;
z 24 września 2014 r., III SPP 206/14; z 13 listopada 2014 r., III SPP 227/14;
z 16 czerwca 2015 r., III SPP 12/15; z 10 stycznia 2017 r., III SPP 65/16;
z 18 czerwca 2021 r., I NSP 39/21; z 6 września 2023 r., I NSP 10/23).
To oznacza, że niedopuszczalna jest skarga na przewlekłość postępowania zażaleniowego, jako postępowania incydentalnego (por. postanowienia
Sądu Najwyższego: z 13 listopada 2014 r., III SPP 227/14, z 16 czerwca 2015 r.,
III SPP 12/15; z 10 stycznia 2017 r., III SPP 65/16; z 18 czerwca 2021 r.,
I NSP 39/21; z 5 czerwca 2025 r., I NSP 205/25).
Jak wynika z akt sprawy, skarżący żąda stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie IV ACz 2784/24 z zażalenia na postanowienie
Sadu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 maja 2024 r., II Cz 19/24 (k. 8533-8540, wraz z uzupełnieniem k. 8543) na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 listopada 2021 r., II Co 288/21.
Z uwagi na to, że przedmiotowe postępowanie ma charakter incydentalny,
skarga na przewlekłość jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu.
Na podstawie art. 17 ust. 3 ustawy o skardze na przewlekłość
należało z urzędu zwrócić skarżącemu uiszczoną opłatę od skargi.
Mając na względzie powyższe, Sąd Najwyższy na podstawie art. 373 § 1
w związku z art. 397 § 3 k.p.c. w związku z art. 8 ust. 2 ustawy o skardze
na przewlekłość orzekł, jak w sentencji.
[KF]
[a.ł]