POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Bednarek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Adam Roch
SSN Antoni Bojańczyk
w sprawie J.K.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 19 marca 2025 r.
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z 20 listopada 2024 r., sygn. akt I KO 101/24,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania wobec jego oczywistej bezzasadności,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
J.K. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z 14 lipca 2021 r., sygn. II K 44/20 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 31 stycznia 2022 r., sygn. II AKa 239/21 na karę łączną 12 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 3 k.k. i inne.
Wnioskiem z 4 marca 2024 r. skazany domagał się ponownego zbadania swojej sprawy.
Postanowieniem z 20 listopada 2024 r., sygn. I KO 101/24, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia wniosku wobec jego oczywistej bezzasadności.
Na powyższe postanowienie zażalenie złożył ww. wnioskodawca, w którym powołał się na treść art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. W uzasadnieniu ww. zażalenia skarżący podniósł, że Sąd Najwyższy nie pochylił się nad złożonym wnioskiem, nie przeanalizował akt sprawy Sądu Okręgowego w Koninie. W dalszej jego części podważał ustalenia faktyczne oraz zakwestionował rzetelność prowadzonego postępowania przygotowawczego i sądowego.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zanim Sąd Najwyższy ustosunkuje się do treści złożonego środka odwoławczego koniecznym jest poczynienie uwag natury ogólnej. Otóż ustawodawca wprawdzie przewidział instytucję wznowienia postępowania, lecz tylko w sytuacji spełnienia przesłanek, precyzyjnie określonych w art. 540, art. 540 a i art. 540 b k.p.k. Zatem po zapadnięciu prawomocnego orzeczenia w sprawie, istnieją limitowane możliwości wzruszenia wyroku skazującego, chronionego domniemaniem prawidłowości.
Sąd Najwyższy, wydając zaskarżone postanowienie, słusznie nie dostrzegł, aby argumentacja podnoszona przez skazanego w piśmie z 4 marca 2024 r. mogła doprowadzić do wznowienia postępowania w niniejszej sprawie. Skazany we wniosku kwestionował bowiem prawidłowość ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skazującego oraz poprawność przebiegu czynności w postępowaniu przygotowawczym i przed sądemI instancji, całkowicie abstrahując od wskazanych przepisami podstaw wznowienia. Fakt, że skazany czuje się potraktowany niesprawiedliwie, czy wręcz skrzywdzony przez wymiar sprawiedliwości, nie stanowi przesłanki do wznowienia postępowania i rozpoznania sprawy po raz kolejny. Tylko w wyjątkowych sytuacjach - precyzyjnie wskazanych w wyżej przytoczonych przepisach a przecież omówionych w zaskarżonym postanowieniu - możliwe jest podważenie prawomocności ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie. Skazany J.K. tych okoliczności, jednakże nie wykazał – co słusznie zauważył Sąd Najwyższy w zaskarżonym orzeczeniu.
Podsumowując, stwierdzić trzeba, słusznie został oceniony osobisty wniosek skazanego o wznowienie postępowania jako oczywiście bezzasadny, skoro nie wskazano w nim żadnej z ustawowych przesłanek wznowienia postępowania. Rozpoznając ten wniosek Sąd Najwyższy odniósł się do jego treści, wyjaśniając
w uzasadnieniu postanowienia, dlaczego należało odmówić jego przyjęcia bez wzywania wnioskodawcy do usunięcia jego braków formalnych.
W sprawie również nie zaistniała okoliczność wynikająca z treści art. 439
§ 1 pkt 2 k.p.k. Skarżący poza przytoczeniem przepisu nie wskazał na czym miałoby polegać uchybienie. Sąd Najwyższy ocenił zatem z urzędu ten element – podobnie zresztą jak inne okoliczności wynikające z treści art. 439 § 1 k.p.k. - i uznał, że żadna z bezwzględnych przyczyn odwoławczych w niniejszej sprawie nie zachodzi
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej niniejszego postanowienia.
[WB]
[a.ł]