POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Bednarek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Adam Roch
SSN Stanisław Stankiewicz
w sprawie A. P. (A. P. )
skazanego z art. 294 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 11 września 2025 r.,
zażalenia skazanego
na postanowienie Sądu Najwyższego z 25 czerwca 2025 r., sygn. akt I KO 34/25
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania wobec jego oczywistej bezzasadności
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 545 § 3 k.p.k.
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem łącznym z 14 lipca 2016 r., sygn. akt III K 47/16 skazał A. P. na karę 9 lat pozbawienia wolności za szereg przestępstw m.in. z art. 294 § 1 k.k. i in. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu z 22 stycznia 2019 r., w sprawie o sygn. akt IV Kow 5382/18, zmienionym postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 11 marca 2019 r., sygn. akt II AKzw 468/19, udzielono A. P. warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary orzeczonej wyrokiem łącznym. W okresie próby Sąd oddał skazanego pod dozór kuratora sądowego oraz zobowiązał do podjęcia pracy zarobkowej. W związku z dopuszczeniem się w okresie próby przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i in, Prokuratura Rejonowa w Bielsku - Białej wystąpiła z wnioskiem o odwołanie warunkowego przedterminowego zwolnienia.
Postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu z 14 marca 2023 r., sygn. akt IV Kow 4968/22/owz, odwołano A. P. warunkowe przedterminowe zwolnienie, zarządzając wykonanie pozostałej do odbycia kary pozbawienia wolności. Na powyższe postanowienie skazany A. P. złożył zażalenie.
Postanowieniem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 24 kwietnia 2023 r., sygn. akt II AKzw 1181/23, utrzymano w mocy zaskarżone postanowienie.
Skazany następnie złożył wniosek o wznowienie tego postępowania zarzucając naruszenie szereg przepisów procedury karnej oraz kodeksu karnego wykonawczego.
Postanowieniem z 25 czerwca 2025 r., sygn. akt I KO 34/25, Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania wobec jego oczywistej bezzasadności. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że wznowienie postępowania wykonawczego w trybie kodeksu postępowania karnego możliwe jest jedynie wówczas, gdy nie można dokonać korekty orzeczenia w trybie art. 24 § 1 k.k.w. oraz gdy w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa albo gdy w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego stracił moc lub uległ zmianie przepis prawny albo gdy ujawni się jedna z bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Zdaniem Sądu Najwyższego, skazany w złożonym wniosku nie powołał się na żadną z przyczyn warunkujących możliwość wznowienia postępowania.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył skazany. W treści zażalenia wskazując, iż nie miał możliwości złożenia kasacji od postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu z 14 marca 2023 r., sygn. akt IV Kow 4968/22/owz, zaś jego zdaniem w spawie doszło do rażącego naruszenia przepisów prawa, mających wpływ na treść orzeczenia m.in. art. 4 k.p.k., 5 k.p.k., 433 k.p.k., 14 k.k.w., 22 k.k.w. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przyznanie obrońcy z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Wywiedzione przez skazanego zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, dlatego też Sąd Najwyższy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Skarżący w swoim zażaleniu nie przedstawił żadnych argumentów, które wskazywałyby na to, że zaskarżone postanowienie jest błędne, zostało wydane
z naruszeniem prawa, czy też z pominięciem argumentacji skazanego przedstawionej w uzasadnieniu wniosku. Zamiast tego, skazany w treści zażalenia zmierza do podważenia prawidłowości postanowienia Sądu Okręgowego w Opolu z 14 marca 2023 r., sygn. akt IV Kow 4968/22/owz, na mocy którego odwołano orzeczone wobec niego warunkowe przedterminowe zwolnienie.
Słusznie Sąd Najwyższy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podkreślił, że instytucja wznowienia w postępowaniu wykonawczym znajduje ograniczone zastosowanie i dopuszczalna jest ona tylko w zakresie przekraczającym możliwości zmiany postanowień na podstawie art. 24 k.k.w. Przepis ten przewiduje szczególny tryb kontroli i wzruszenia orzeczeń wydanych na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego, ograniczony jednak do badania wyłącznie okoliczności faktycznych, nowych lub nieznanych sądowi w chwili orzekania. Nie może więc służyć do korygowania błędów prawnych. W praktyce oznacza to, że wznowienie postępowania w odniesieniu do postępowania wykonawczego może nastąpić tylko w wypadkach, których dotyczy art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 540 § 2 i 3 k.p.k., jak również na podstawie art. 542 § 3 k.p.k.
Mając na uwadze wskazane podstawy wznowienia postępowania wykonawczego, podzielić należy stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, zmierzające do stwierdzenia, że argumentacja przedstawiona przez skazanego nie odnosi się do żadnej z ww. podstaw wznowieniowych. A. P. nie wykazał, aby w związku z postępowaniem, dopuszczono się przestępstwa (art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k.), albo że potrzeba wznowienia nastąpiła w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego lub organu międzynarodowego (art. 540 § 2 lub 3 k.p.k.). Autor wniosku nie wskazuje także na tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą zaistniałą w postępowaniu objętym wnioskiem (art. 542 § 3 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 k.p.k).
Uwzględniając powyższe oraz treść art. 545 § 3 k.p.k., na mocy którego ustawodawca nałożył na sąd obowiązek dokonywania kontroli wniosku o wznowienie postępowania przez pryzmat jego ewentualnej oczywistej bezzasadności już na wstępnym etapie jego analizy, uznać należy zaskarżone postanowienie za prawidłowe.
Mając powyższe na uwadze, wobec niestwierdzenia istnienia jakichkolwiek okoliczności dających asumpt do przyjęcia oceny, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie odmowy przyjęcia osobistego wniosku A. P. o wznowienie postępowania w związku z jego oczywistą bezzasadnością jest wadliwe, postanowiono jak w części dyspozytywnej niniejszego postanowienia.
[J.J.]
[a.ł]