POSTANOWIENIE
Dnia 10 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
w sprawie M. P.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.,
w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 września 2025 r.
po rozpoznaniu wniosku skazanego
o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2023 r., sygn. akt II AKa 250/22,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 25 maja 2022 r., sygn. akt III K 259/19,
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
odmówić przyjęcia wniosku skazanego M. P. o wznowienie postępowania.
UZASADNIENIE
W dniu 26 marca 2025 r. M. P. wniósł do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu osobiście sporządzony wniosek o wznowienie postępowania karnego zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2023 r., sygn. akt II AKa 250/22, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 25 maja 2022 r., sygn. akt III K 259/19, skazującym go na karę bezwzględnego pozbawienia wolności za oszustwo.
Wniosek ten został przekazany według właściwości Sądowi Najwyższemu i zarejestrowany w tutejszym Sądzie pod sygnaturą I KO 88/25.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje
Zgodnie z art. 545 § 3 k.p.k. osobisty wniosek strony o wznowienie postępowania podlega wstępnej, formalnej kontroli w zakresie jego treści. W wypadku stwierdzenia, że świadczy ona o jego oczywistej bezzasadności, sąd nie wzywa strony do uzupełnienia braku formalnego wniosku poprzez sporządzenie i podpisanie go przez adwokata lub radcę prawnego ani nie uwzględnia jej wniosku o przyznanie obrońcy z urzędu – jeśli strona o to wnioskuje. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie.
M. P. w sporządzonym przez siebie wniosku, uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2025 r., stwierdza, że nie ponosi winy za przypisany mu czyn, a sam padł ofiarą braku uczciwości ze strony współpracowników, a zwłaszcza współoskarżonego M. P.. Twierdzi, iż nie miał możliwości przedstawienia w trakcie postępowania sądowego świadków zeznających na jego korzyść. Wreszcie sygnalizuje, że wymierzona mu kara jest nadmiernie surowa w porównaniu z karami wymierzonymi przez sądy innym skazanym za podobne czyny. Podnosząc powyższe, domaga się ponownego rozpoznania jego sprawy.
Argumentacja wniosku skazanego nie odnosi się do żadnej ze wskazanych w art. 540, 540a albo 540b k.p.k. przesłanek wznowienia. Tymczasem jest to nadzwyczajny środek zaskarżenia, co oznacza, że obowiązują ściśle określone i restrykcyjne wykładane przesłanki jego stosowania. Jeśli więc w danej sprawie nie zachodzi żadna z precyzyjnie wskazanych wyżej wymienionymi przepisami okoliczności, nie ma podstaw do skorzystania z tej instytucji, nawet jeśli skazany ma subiektywne poczucie, że został potraktowany przez sąd niesprawiedliwie, a nawet jest niewinny.
Postępowanie sądowe w Polsce jest dwu a nie trzyinstancyjne. Kończy się zatem wydaniem orzeczenia pierwszo lub drugoinstancyjnego – jak w niniejszej sprawie. Tak zwane nadzwyczajne środki zaskarżenia – w tym wznowienie postępowanie - mogą oczywiście prowadzić do wzruszenia prawomocnego wyroku i podważenia poczynionych w nim ustaleń faktycznych, lecz dzieje się to relatywnie rzadko i tylko wówczas, gdy zajdą pewne szczególne okoliczności. Na podstawie treści złożonego przez skazanego wniosku nie sposób ustalić, by takie okoliczności zaistniały. Z tego względu zasadne jest odmówienie przyjęcia osobistego wniosku skazanego o wznowienie postępowania karnego bez wzywania go do usunięcia jego braków formalnych.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
[J.J.]
[r.g.]