POSTANOWIENIE
18 września 2025 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Beata Janiszewska
na posiedzeniu niejawnym 18 września 2025 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa S.M. i M.M.
przeciwko R. AG w W.
o zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej R. AG w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
z 12 stycznia 2024 r., I ACa 1499/23,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od R. AG w W. na rzecz S.M. i M.M. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia orzeczenia zobowiązanemu od dnia zapłaty, tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
[J.T.]
UZASADNIENIE
Pozwany R. AG w W. (dalej: bank) wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, którym oddalono w przeważającej części apelację skarżącego od wyroku Sadu pierwszej instancji wydanego w sprawie o zapłatę toczącej się z powództwa K.M., S.M. i M.M.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania bank wskazał pięć przyczyn kasacyjnych w rozumieniu art. 3989 § 1 k.p.c. Cztery z nich dotyczyły występowania w sprawie istotnego zagadnienia prawnego (art. 3989 § 1
pkt 1 k.p.c.), a jedna – potrzeby wykładni przepisów budzących wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie (art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c.). Natura obu wspomnianych przyczyn kasacyjnych była już przedmiotem bardzo licznych wypowiedzi Sądu Najwyższego i została szczegółowo omówiona m.in.
w postanowieniu SN z 28 marca 2025 r., I CSK 703/24, wydanym w sprawie
z udziałem pozwanego.
Pierwsze cztery przyczyny kasacyjne wskazane przez bank nie występują w sprawie. Choć sygnalizowane na s. 5-6 i opisane szerzej w dalszej części skargi kwestie dotyczące problematyki kredytów powiązanych z kursem waluty obcej są obiektywnie istotne, a dawniej rzeczywiście budziły poważne wątpliwości, to obecnie należy uznać je za wyjaśnione – w kierunku odmiennym od oczekiwanego przez pozwanego – dzięki uchwale Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej –
z 25 kwietnia 2024 r., III CZP 25/22. Wobec braku podstaw do podjęcia działań unormowanych w art. 88 § 1 u.s.n., przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Najwyższy pozostaje przy tym, na mocy art. 87 § 1 u.s.n., związany stanowiskiem wyrażonym w sentencji tego orzeczenia. We wspomnianej uchwale szeroko umotywowano zajęte w niej stanowiska, wobec powyższego powtarzanie obecnie tej argumentacji nie jest celowe.
Ostatnia, piąta wskazana przez bank przyczyna kasacyjna, związana z potrzebą wykładni art. 3851 § 1 k.c. w kontekście tego, czy dopuszczalne jest dokonywanie kontroli postanowień umowy, która została już przez strony w całości wykonana, także nie występuje w sprawie. Odpowiedź na postawione przez bank pytanie jest bowiem oczywista. Dopuszczalne jest dokonywanie badania postanowień umowy, która została już wykonana. Proponowana przez bank wykładnia odmienna nie może być podzielona m.in. z tej przyczyny, że prowadziłaby do niemożliwych do przyjęcia i sprzecznych z celami dyrektywy 93/13 rezultatów, w tym m.in. do pozbawienia ochrony konsumentów zawierających
z przedsiębiorcami umowy, które z natury rzeczy zwykle wykonywane są w całości niemal natychmiast (jak np. w przypadku większości umów sprzedaży).
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy uznał, że
z motywów skargi nie wynika, by zachodziły określone w art. 3989 § 1 k.p.c. przyczyny kasacyjne, co uzasadniało odmowę przyjęcia tej skargi do rozpoznania.
O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, ich wysokość ustalając na podstawie § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 3989 § 1 k.p.c., orzeczono, jak w sentencji postanowienia.
| Beata Janiszewska |
|
[J.T.]
[a.ł]