POSTANOWIENIE
Dnia 24 kwietnia 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie K. B.
oskarżonego z art. 234 k.k. i inne
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 24 kwietnia 2025 r.
wniosku Sądu Rejonowego w Elblągu
z dnia 16 kwietnia 2025 r., w sprawie VIII K 345/25
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w Malborku.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Elblągu, postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2025 r., VIII K 345/25, na podstawie art. 37 § 1 k.p.k. wystąpił do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości innemu sądowi równorzędnemu sprawy przeciwko K. B. oskarżonemu z art. 234 k.k. w zw. z art. 238 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Wniosek został uzasadniony tym, że pokrzywdzonym, a jednocześnie świadkiem, w sprawie o czyny zarzucane K. B. jest sędzia Sądu Rejonowego w Elblągu, którego fałszywie pomawiał on o popełnienie przestępstwa
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek jest zasadny.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazywano na wyjątkowy charakter instytucji uregulowanej w wymienionym przepisie, podkreślając, że zbyt szerokie jej stosowanie może spowodować skutki wręcz sprzeczne z ratio legis powołanego przepisu, osłabiając poczucie zaufania nie tylko do konkretnego sądu, lecz również do całego wymiaru sprawiedliwości (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2000 r., II KO 156/00, Prok. i Pr. 2001, nr 1, poz. 9). Tylko więc w szczególnych wypadkach, gdy zagrożenie dla dobra wymiaru sprawiedliwości jest realne, uznać można, że istnieją istotne racje przemawiające za odstąpieniem od konstytucyjnej zasady rozpoznania sprawy przez sąd właściwy, również w znaczeniu miejscowym.
Z taką sytuacja mamy do czynienia w badanej sprawie. Okoliczność, że pokrzywdzonym i świadkiem w badanej sprawie jest sędzia tego samego Sądu sprawia, iż w odbiorze społecznym może powstać usprawiedliwione przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania sprawy przez wnioskujący Sąd, co oczywiście nie służy budowaniu autorytetu wymiaru sprawiedliwości (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 14 czerwca 2018 r., III KO 62/18, LEX nr 2508531; z dnia 27 listopada 2020 r., III KO 101/20, LEX nr 3093804). Nie ma przy tym znaczenia, czy tę wątpliwości są uzasadnione, czy znajdą odzwierciedlenie w sposobie rozpoznania tej sprawy. Dobrem wymiaru sprawiedliwości stanowiącym przesłankę skorzystania z instytucji określonej w art. 37 k.p.k. jest bowiem potrzeba uniknięcia jakichkolwiek sugestii, że sprawa mogłaby zostać rozpoznana w sposób nieobiektywny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013 r., V KO 66/13, LEX nr 1365524).
Uwzględniając powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
[J.J.]
[a.ł]