Sygn. akt V KK 148/16
POSTANOWIENIE
Dnia 8 listopada 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Piotr Mirek
Protokolant Katarzyna Wełpa
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Barbary Nowińskiej,
w sprawie M. M.
skazanego z art. 55 ust. 3 Ustawy z dn 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 8 listopada 2016 r.,
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 stycznia 2016 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 25 września 2015 r., sygn. akt III K …/14,
I. pozostawia kasację bez rozpoznania w części podnoszącej zarzut obrazy art. 63 k.k. i art. 607f k.p.k.;
II. oddala kasację w pozostałym zakresie jako oczywiście bezzasadną;
III. obciąża M. M. kosztami sądowymi za postępowanie kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z 25 września 2015 r., uznał M. M. za winnego popełnienia w okresie od września 2011 r. do marca 2012 r. dwóch przestępstw – kierowania zorganizowaną grupą przestępczą i kierowania przewozem znacznej ilości narkotyków na terytorium Polski, wymierzył mu za to - odpowiednio - karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 5 lat pozbawienia wolności i grzywnę, orzekł wobec oskarżonego częściowy przypadek równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa (art. 45 § 1 k.k.), wymierzył oskarżonemu karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zaliczył mu na poczet tej kary okres tymczasowego aresztowania od 18 czerwca 2014 r. do 25 września 2015 r. Sąd Apelacyjny, po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2016 r. apelacji obrońcy i prokuratora (ten ostatni domagał się zaostrzenia kary), zmienił pierwszoinstancyjny wyrok w zakresie opisu czynów i wysokości przypadku korzyści majątkowej (obniżył ją do kwoty 74 714 zł), a także uznał, że na poczet kary pozbawienia wolności należy zaliczyć okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od 18 czerwca do 7 lipca 2014 r. oraz od 9 kwietnia do 25 września 2015 r.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca, podnosząc trzy zarzuty rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia prawa: 1) art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.; 2) art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.; 3) art. 63 k.k. i art. 607f k.p.k. W konsekwencji zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Prokurator Regionalny w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej. Stanowisko to zyskało wsparcie obecnego na rozprawie kasacyjnej prokuratora Prokuratury Krajowej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Dwa pierwsze zarzuty okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym. Dlatego oddalenie kasacji w tym zakresie na rozprawie nie wymagało – zgodnie z art. 535 § 3 k.p.k. – pisemnego uzasadnienia tłumaczącego to rozstrzygnięcie. Konieczne było jednak przedstawienie na piśmie motywów, które legły u podstaw uznania trzeciego zarzutu kasacyjnego za niedopuszczalny i pozostawienia w tej części skargi bez rozpoznania.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczenia na poczet kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie jest obligatoryjne i powinno być zawarte w wyroku, na co wskazuje art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. Jeżeli jednak wyrok nie zawiera tego rozstrzygnięcia lub zawiera błędne rozstrzygnięcie, sąd orzeka o tym na podstawie art. 420 § 1 lub § 2 k.p.k. postanowieniem na posiedzeniu (zob. uchw. SN z 25 lutego 2009 r., I KZP 33/08, OSNKW 2009, z. 5, poz. 32). Skoro dostrzeżone przez skarżącego naruszenie art. 63 § 1 k.k. i art. 607f k.p.k. możliwe jest do naprawienia w zwykłym trybie, to brak podstaw do korygowania w tym zakresie wyroków za pomocą nadzwyczajnego środka zaskarżenia, to jest kasacji. Ugruntowane jest w judykaturze zapatrywanie, że wzruszanie wadliwych orzeczeń w trybie kasacji powinno mieć miejsce wówczas, gdy brak jest innych środków prawnych do osiągnięcia tego celu (zob. wyr. SN z 27 października 2011 r., II KK 125/11). Stąd wniosek, że kasacja od prawomocnego wyroku w zakresie, w jakim istnieje możliwość skorygowania go w trybie art. 420 § 2 k.p.k. w zw. z art. 420 § 1 k.p.k., poprzez wydanie postanowienia uzupełniającego, jest niedopuszczalna (zob. post. SN z 2 marca 2009 r., V KK 397/08; post. SN z 3 lutego 2014 r., III KK 276/13, OSNKW 2014, z. 8, poz. 65).
Żądanie obrońcy skazanego M. M. w omawianym zakresie należy jednak potraktować jako złożony w myśl art. 9 § 2 k.p.k. wniosek o skorygowanie nieprawidłowo zaliczonego okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności. Rozpoznając go, Sąd Okręgowy powinien pamiętać, że zgodnie z art. 607f k.p.k. na poczet orzeczonej lub wykonywanej kary pozbawienia wolności zalicza się – verba legis – „okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie wykonania nakazu w związku z przekazaniem”. Przepis ten jest implementacją art. 26 decyzji ramowej Rady Unii Europejskiej 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2003 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób pomiędzy Państwami Członkowskimi. W myśl tego przepisu decyzji ramowej, Państwo Członkowskie wydające nakaz zalicza wszystkie okresy zatrzymania, zaistniałe w wyniku wykonania europejskiego nakazu aresztowania, do całkowitego okresu zatrzymania, które ma nastąpić w wydającym nakaz Państwie Członkowskim, jako skutek orzeczenia pozbawienia wolności lub wydania środka zabezpieczającego (zob. post. SN z 31 maja 2016 r., IV KK 414/15, OSNKW 2016, z. 9, poz. 60). Wolno stwierdzić, że komentowane regulacje uszły uwagi Sądów obu instancji. Przy rozpoznawaniu omawianej kwestii zajdzie potrzeba wykonania niezbędnych czynności sprawdzających, w tym sięgnięcia do zgromadzonej już dokumentacji, np. pisma z 21 sierpnia 2014 r. (k. 2662).
Dlatego Sąd Najwyższy oddalił w określonym zakresie kasację jako oczywiście bezzasadną (art. 535 § 3 k.p.k.), a w części pozostałej pozostawił ją bez rozpoznania (art. 531 § 1 k.p.k.). O kosztach sądowych za postępowanie kasacyjne orzeczono zgodnie z art. 636 § 1, 637 i 637a k.p.k.
kc