POSTANOWIENIE
Dnia 20 września 2023 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Paweł Kołodziejski
w sprawie M.B.
skazanej z art. 270 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 20 września 2023 r.,
zażaleń skazanej oraz jej obrońcy na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału VI Karego Odwoławczego Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt XXIII WKK 8/23,
o odmowie przyjęcia kasacji
od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach
z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIII Ka 434/22,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Mysłowicach
z dnia 31 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 576/19
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt XXIII Ka 434/22, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 31 stycznia 2022 r., sygn. akt II K 576/19, na mocy którego M.B. została uznana za winną popełnienia występku z art. 270 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i skazana na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Ponadto orzeczono wobec niej obowiązek naprawienia szkody, jednocześnie rozstrzygając w przedmiocie dowodów rzeczowych.
Pismem z dnia 29 marca 2023 r. kasację od wyroku sądu odwoławczego wniósł obrońca skazanej, podnosząc zarzut rażącego naruszenia prawa, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który również miał wpływ na jego treść.
Zarządzeniem z dnia 11 maja 2023 r., sygn. akt XXIII WKK 8/23, Przewodniczący Wydziału VI Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego w Katowicach odmówił przyjęcia powyższej kasacji stwierdzając, że podniesione zarzuty nie wskazują na uchybienia określone w art. 439 k.p.k., co w świetle orzeczonej wobec skazanej kary pozbawienia wolności, czyni ją niedopuszczalną z mocy prawa. Jako podstawę prawną decyzji wskazano art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 k.p.k.
Powyższe zarządzenie zaskarżone zostało zarówno przez skazaną, jak i jej obrońcę. Skazana podniosła zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zarządzenia poprzez uznanie, iż nie zachodzą podstawy do przyjęcia kasacji, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego winna prowadzić do odmiennego wniosku. Z uzasadnienia zażalenia wynika, że obrońca wskazał podstawy kasacji, choć nie oparł jej na naruszeniu art. 439 k.p.k. Brak ten nie powinien natomiast skutkować odmową przyjęcia kasacji, a co najwyżej wezwaniem obrońcy do uzupełnienia kasacji. W konsekwencji wniosła o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie kasacji. Z kolei obrońca zarzucił „naruszenie prawa procesowego, tj. art. 523 w zw. z art. 439 kpk, poprzez wskazanie w kasacji przepisów rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść orzeczenia: art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 424 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.”. W świetle podniesionego zarzutu sformułował wniosek o zmianę zaskarżonego zarządzenia poprzez przyjęcie kasacji, ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Oba zażalenia nie zasługują na uwzględnienie, a wskazana w nich argumentacja jest ewidentnie wadliwa w świetle niebudzącego wątpliwości brzmienia art. 523 k.p.k.
Skarżący zdają się bowiem nie dostrzegać, że treść normatywna przepisu art. 523 § 1 k.p.k. wskazującego na podstawy kasacji jest uzupełniana przez art. 523 § 2 k.p.k., zgodnie z którym kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Wyjątek od tej zasady został przewidziany w art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. i ma miejsce wtedy, gdy w kasacji podnosi się zarzut wystąpienia uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy dostrzec należało, że w wyroku skazującym wobec M.B. nie została orzeczona kara bezwzględnego pozbawienia wolności, a w kasacji nie podniesiono zarzutów wskazujących na wystąpienie uchybienia z art. 439 k.p.k. Tym samym kasacja została wniesiona wbrew ograniczeniu wskazanemu w art. 523 § 2 k.p.k., co powoduje jej niedopuszczalność z mocy prawa. Z kolei okoliczność ta, zgodnie z art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k., skutkuje odmową przyjęcia kasacji. Zatem decyzja Przewodniczącego Wydziału VI Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego w Katowicach była zasadna. Wprawdzie pełna podstawa rozstrzygnięcia w zaistniałej sytuacji winna wskazywać na art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. i art. 523 § 2 k.p.k. w zw. z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. a contrario, a nie wyłącznie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 k.p.k., lecz brak ten pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonego zarządzenia.
Powyższej oceny nie zmienia argumentacja zawarta w zażaleniu skazanej, iż skoro kasacja nie wskazywała na uchybienia przewidziane w art. 439 k.p.k., to sąd w pierwszej kolejności winien wezwać obrońcę do jej uzupełnienia. Oparcie kasacji na niedopuszczalnych podstawach nie jest brakiem formalnym w rozumieniu art. 120 k.p.k., który mógłby zostać uzupełniony w trybie przewidzianym przez ten przepis. Stąd też brak dopuszczalnych zarzutów kasacyjnych nie może być podstawą do uruchomienia „postępowania naprawczego”, a winien skutkować odmową przyjęcia kasacji (zob. m.in. postanowienie SN z dnia 23 października 2013 r., IV KZ 55/13, LEX nr 1412343).
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.
(P.B.)
[ms]