POSTANOWIENIE
Dnia 27 stycznia 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Tomczyk
w sprawie R. N.
skazanego z art. 270 § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu 27 stycznia 2025 r.
wniosku skazanego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 stycznia 2016 r., sygn. akt II AKa 200/15,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie, z 22 września 2015 r., sygn. akt II K 46/15,
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
postanowił
odmówić przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania z powodu jego oczywistej bezzasadności.
UZASADNIENIE
R. N. wniósł pismo z 18 kwietnia 2024 r., które potraktowane zostało jako osobisty wniosek o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 stycznia 2016 r., sygn. akt II AKa 200/15, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z 22 września 2015 r., sygn. akt II K 46/15. Z jego treści wynika, że R. N. uważa się za osobę niewinną i niesłusznie skazaną. Kwestionuje poczynione przez Sądy obu instancji ustalenia faktyczne, co w efekcie doprowadziło do przypisania mu odpowiedzialności za czyn z art. 270 § 1 k.k. i in.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Przepis art. 545 § 3 k.p.k. nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia kontroli wniosku o wznowienie postępowania pochodzącego od podmiotu nieprofesjonalnego pod kątem jego oczywistej bezzasadności. Kontrola ta ma charakter quasi formalny, co oznacza, że w jej toku nie dochodzi do merytorycznego rozpoznania wniosku, ani też do badania jego zasadności pod kątem ewentualnych podstaw wznowienia, ale do wstępnego przeanalizowania jego treści w celu ustalenia możliwości skutecznego złożenia tego pisma. Wniosek, który jest bezzasadny w stopniu oczywistym, musi spotkać się z odmową przyjęcia bez wzywania do usunięcia braków formalnych. Oczywista bezzasadność wniosku o wznowienie postępowania to taka, która nie wymaga szczególnego badania, jest widoczna „na pierwszy rzut oka”, jest niewątpliwa i wniosek obiektywnie nie może doprowadzić do wzruszenia prawomocnego orzeczenia (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego z: 25 września 2015 r., II KO 49/15; 6 października 2015 r., V KO 56/15).
W złożonym przez R. N. wniosku argumentacja dotyczy oceny materiału dowodowego i poczynionych ustaleń faktycznych. Takie okoliczności nie mogą jednak stanowić podstawy do wznowienia postępowania. Podkreślić bowiem trzeba, że postępowanie wznowieniowe nie stanowi powtórzenia postępowania apelacyjnego i nie jest swego rodzaju „trzecią instancją”, mającą służyć kolejnemu weryfikowaniu poprawności orzeczeń zapadłych w sądach pierwszej i drugiej instancji. Wznowienie postępowania może nastąpić wyłącznie w sytuacjach ściśle określonych przez ustawodawcę, co gwarantuje stabilność prawomocnych orzeczeń sądowych i pewność obrotu prawnego. Takich jednak podstaw we wniosku nie wskazano.
Zauważyć też należy, że obecna treść wniosku o wznowienie jest co do zasady zbieżna z treścią uprzednio wniesionego wniosku o wznowienie, zarejestrowanego pod sygnaturą III KO 81/17. Autor pisma, ponawiając wniosek o wznowienie postępowania, jeszcze raz podaje te same okoliczności dotyczące głównie błędów jakich jego zdaniem dopuściły się organy procesowe.
Wobec tego stwierdzić trzeba, że zmaterializowały się przewidziane
w art. 545 § 3 k.p.k. podstawy do odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie jako oczywiście bezzasadnego, bez wzywania wnioskodawcy do uzupełnienia jego braków formalnych, takich jak niesporządzenie go i podpisanie przez uprawniony podmiot oraz brak opłaty.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
ł.n
r.g.