POSTANOWIENIE
Dnia 15 lipca 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 15 lipca 2025r.
w sprawie K.W.
oskarżonego z art. 286§1 k.k. i in.
skargi prokuratora oraz pełnomocników oskarżycieli posiłkowych – M.K. i R.S.
na wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 16 grudnia 2024r., sygn. akt III Ka 637/24, uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Leżajsku z dnia 5 czerwca 2024r., sygn. akt II K 37/23,
na podstawie art. 539e§2 k.p.k.
postanowił:
1) oddalić skargę,
2) kosztami postępowania skargowego obciążyć Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Skargi prokuratora oraz pełnomocników oskarżycieli posiłkowych nie są zasadne.
Zgodnie z treścią art. 437§2 k.p.k. uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439§1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeśli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.
Powiązanie tego przepisu z treścią art. 539a§3 k.p.k., w którym wymieniono podstawy tego środka zaskarżenia, jednoznacznie wskazuje, że Sąd Najwyższy rozpoznając skargę na wyrok sądu odwoławczego ogranicza się wyłącznie do badania, czy w sprawie, na etapie postępowania przed sądem I lub II instancji, zachodzi tzw. bezwzględna przyczyna odwoławcza, albo doszło do uchylenia wyroku mimo braku formalnych przeszkód określonych w art. 454 k.p.k. lub też konieczne jest przeprowadzenie na nowo w całości przewodu sądowego (vide: uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2018r., sygn. akt I KZP 13/17 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2017r., sygn. akt IV KS 6/16). Z powyższego wynika również, że uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego winno jednoznacznie wskazywać, która z przesłanek określonych w art. 437§2 k.p.k. była podstawą uchylenia wyroku sądu I instancji i przekazania sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Z uzasadnienia zaskarżonego skargą wyroku jednoznacznie wynika, że Sąd Okręgowy podzielił argumentację zaprezentowaną w apelacji obrońcy oskarżonego, dotyczącą wątpliwości co do prawidłowości poczynionej w sprawie przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
I o ile przywołana we wszystkich złożonych skargach argumentacja dotycząca powinności, co do zasady, uzupełnienia materiału dowodowego i samodzielnego rozstrzygnięcia powziętych wątpliwości przez Sąd Odwoławczy na skutek uzupełniającego postępowania dowodowego, w odmiennych warunkach mogłaby zostać uznana za przekonującą, o tyle, w niniejszej sprawie, ze stosunkowo obszernego uzasadnienia orzeczenia Sądu II instancji wynika, że skala niezbędnych czynności do przeprowadzenia, „uzupełnień” materiału dowodowego i konieczność jego ponownej oceny (i to nie tylko jednostkowych dowodów, ale przede wszystkim we wzajemnym powiązaniu ich ze sobą i poczynienia w wyniku tej oceny szczegółowych ustaleń co do szeregu wymienionych przez Sąd Okręgowy okoliczności – str. 7 motywów pisemnych), winna być na tyle szeroka i szczegółowa, że w istocie równoznaczna jest z koniecznością powtórnego przeprowadzenia postępowania w całości.
Sąd Najwyższy rozpoznający sprawę w postępowaniu skargowym nie jest sądem III instancji. Stąd jego rolą nie jest przedstawienie własnych ocen w sprawie a jedynie badanie, czy zaistniały warunki do wydania przez sąd odwoławczy wyroku kasatoryjnego. Sąd ten takie argumenty niewątpliwie przedstawił, co przemawia za prawidłowością jego rozstrzygnięcia.
W świetle powyższego skarga nie została uznana za zasadną.
Z przytoczonych wyżej względów, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.
[WB]
[r.g.]