POSTANOWIENIE
Dnia 15 kwietnia 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Adam Roch
w sprawie P. M.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 15 kwietnia 2025 r.
wniosku skazanego o wznowienie postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 210/21,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie
z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt III K 223/19
na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.
postanowił:
odmówić przyjęcia wniosku skazanego P. M. o wznowienie postępowania z powodu jego oczywistej bezzasadności.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 3 lutego 2025 r. P. M. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. akt II AKa 210/21, zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt III K 223/19. W treści pisma szeroko akcentował, iż w toku postępowania doszło do tworzenia przeciwko niemu fałszywych dowodów, przede wszystkim sfałszowane zostały jego podpisy pod wskazanymi w treści pisma dokumentami.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Wniosek jest oczywiście bezzasadny w rozumieniu art. 545 § 3 k.p.k. Powyższy przepis nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia kontroli wniosku o wznowienie postępowania pochodzącego od podmiotu nieprofesjonalnego pod kątem tego czy nie jest on oczywiście bezzasadny. Kontrola ta ma charakter quasi formalny, co oznacza, że w jej toku nie dochodzi do merytorycznego rozpoznania wniosku, ani też do badania jego zasadności pod kątem ewentualnych podstaw wznowienia, ale do wstępnego przeanalizowania jego treści w celu ustalenia możliwości skutecznego złożenia tego pisma. Wniosek, który jest bezzasadny w stopniu oczywistym, musi spotkać się z odmową przyjęcia bez wzywania do usunięcia braków formalnych. Oczywista bezzasadność wniosku o wznowienie postępowania to taka, która nie wymaga szczególnego badania, jest widoczna „na pierwszy rzut oka”, jest niewątpliwa i wniosek obiektywnie nie może doprowadzić do wzruszenia prawomocnego orzeczenia (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dni: 25 września 2015 r., II KO 49/15, OSNKW 2016/1/5; 6 października 2015 r., V KO 56/15, LEX nr 3530681).
Skazany chociaż formalnie wskazał w swoim wniosku o wznowienie na podstawę opisaną w art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., to jednak na podstawie treści tego pisma wynika, że podstawy prawnej wniosku o wznowienie postępowania upatruje w twierdzeniu, iż w związku z postępowaniem, w którym doszło do jego prawomocnego skazania, dopuszczono się przestępstwa. Rzecz jednak w tym, że skuteczne powołanie się na podstawę wznowieniową z art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. wymaga wykazania faktu popełnienia przestępstwa i możliwości jego wpływu na wydany wyrok. Tymczasem wniosek skazanego nie spełniał już pierwszego ze wskazanych warunków. Warto przypomnieć, że podstawą wniosku o wznowienie postępowania nie mogą być sugestie skazanego, iż w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa. Zgodnie z treścią art. 541 § 1 k.p.k. czyn, o którym mowa w art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k., musi być ustalony prawomocnym wyrokiem skazującym, chyba że orzeczenie nie może zapaść z przyczyn wymienionych w art. 17 § 1 pkt 3-11 lub w art. 22 k.p.k. Skazany w żadnym ze swoich pism nie wskazuje na konkretne orzeczenie, które mogłoby stanowić podstawę wznowienia w myśl art. 541 § 1 k.p.k. Co więcej, sam P. M. dołączył do wniosku postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa (prawomocne na skutek postanowienia Sądu Rejonowego Oświęcimiu z dnia 27 kwietnia 2023 r., sygn. akt II Kp 9/23), wydane na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k., które nie mieści się w katalogu wskazanym w art. 541 § 1 in fine k.p.k., ani też nie zawiera w swojej treści faktu „ustalenia przestępstwa”, o którym mowa w tym przepisie. Skoro więc wniosek skazanego nie nawiązuje nawet w zakresie do minimalnych wymagań podstaw wznowieniowych, należało odmówić jego przyjęcia z uwagi na oczywistą bezzasadność.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
[SOP]
[r.g]