POSTANOWIENIE
Dnia 11 marca 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Bednarek
w sprawie A.C.
skazanego za czyn z art. 178 a § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 11 marca 2025 r.,
kasacji wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu
z 12 listopada 2024 r., sygn. II Ka 235/24,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Przemyślu
z 5 czerwca 2024 r., sygn. II K 287/24
na podstawie art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 531 § 1 k.p.k. i art. 523 § 3 k.p.k.
w zw. z art. 429 in fine k.p.k.,
postanowił:
I. pozostawić kasację prokuratora bez rozpoznania;
II. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Przemyślu wyrokiem z 5 czerwca 2024 r., sygn.
II K 287/24, skazał A.C. za przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. na karę
roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym, a także na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec A.C. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Na podstawie art. 43 a § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,
Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżyciel publiczny. Po jej rozpoznaniu Sąd Okręgowy w Przemyślu wyrokiem z 11 listopada 2024 r., sygn. II Ka 235/24, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Kasację od wyroku sądu odwoławczego wniósł prokurator, zaskarżając wyrok w całości na korzyść skazanego i zarzucił: rażące naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nierozważenie podniesionego przez oskarżyciela publicznego w apelacji zarzutu naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego, tj. art. 343 § 7 k.p.k. w zw. z art. 335 § 1 k.p.k., a dotyczącego wyjścia przez sąd meriti poza zakres uzgodnienia dokonanego między oskarżycielem publicznym, a oskarżonym we wniosku o jego skazanie bez przeprowadzenia rozprawy poprzez pominięcie w orzeczonym środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wskazania, iż obowiązywać on ma w ruchu lądowym, które to naruszenie powinno skutkować zmianą zaskarżonego wyroku sądu I instancji, zgodnie z wnioskiem zawartym w apelacji, podczas gdy sąd II instancji nie odnosząc się do zaskarżonego naruszenia przepisów postępowania, dokonał wyłącznie błędnej wykładni przepisu prawa materialnego, tj. art. 42 §2 k.k. wskazując przy tym na niezgodną z prawem praktykę organów ścigania w zakresie uzgadnia ww. środka karnego, co w konsekwencji skutkowało zupełnym nierozpoznaniem podniesionego zarzutu apelacyjnego i utrzymaniem skarżonego wyroku w mocy.
Stawiając powyższy zarzut autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Przemyślu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
W zaistniałej sytuacji procesowej koniecznym jest zatem rozstrzygnięcie
z urzędu, czy przedmiotowa kasacja została prawidłowo przyjęta i czy jest prawnie dopuszczalna.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W wyniku analizy zarówno treści kasacji jak i wyroku sądu odwoławczego Sąd Najwyższy stwierdził, że kasacja wniesiona przez prokuratora jest niedopuszczalna z mocy ustawy i mimo wadliwego przyjęcia, obecnie należało pozostawić ją bez rozpoznania.
Przepis art. 523 § 2 i § 3 k.p.k. wskazuje kategorie spraw, w których kasacja może być wniesiona przez strony. Z paragrafu 2 wymienionego przepisu wynika, że kasację na korzyść oskarżonego można wnieść jedynie w razie skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przy czym ograniczenie to nie dotyczą kasacji wniesionej z powodu uchybień określonych w art. 439 k.p.k. (art. 523 § 4 k.p.k.) lub przez tzw. podmiot szczególny wymieniony w art. 521 § 1 i § 2 k.p.k.
W niniejszej sprawie – jak wskazano na wstępie - Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym
Sąd Okręgowy po rozpoznaniu wniesionej przez oskarżyciel publicznego apelacji, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
W tej sytuacji nie ulega wątpliwości, że art. 523 § 2 k.p.k. nie dawał prokuratorowi podstaw do wniesienia kasacji, z innych przyczyny niż określone w art. 439 § 1 k.p.k., których w treści kasacji skarżący nie podniósł.
W przedmiotowej więc sprawie kasacja prokuratora została wadliwie przyjęta, gdyż była niedopuszczalna z mocy ustawy, zaś merytoryczna zasadność kasacji nie mogła być badana, albowiem środek ten nie jest prawnie dopuszczalny. Rozważanie zasadności zarzutów kasacyjnych, może nastąpić dopiero w przypadku prawidłowego wniesienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia, z uwzględnieniem treści przepisów art. 523 § 2 i § 4 k.p.k. oraz art. 521 k.p.k.
Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Najwyższy pozostawił kasację prokuratora bez rozpoznania jako niedopuszczalną z mocy ustawy – o czym orzeczono w pkt. I części dyspozytywnej niniejszego postanowienia
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono w oparciu
o przepis art. 637 § 1 k.p.k. w zw. z art. 637a k.p.k.
[WB]
[a.ł]