POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie F. Ł. (Ł.)
skazanego za czyny z art. 18 § 3 w zw. z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 lutego 2025 r.,
na posiedzeniu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu
z dnia 20 maja 2024 r., sygn. II Ka 98/24,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Stalowej Woli
z dnia 23 października 2023 r., sygn. II K 86/22,
p o s t a n o w i ł:
1. pozostawić kasację obrońcy skazanego bez rozpoznania;
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 23 października 2023 r., sygn. akt II K 86/22, Sąd Rejonowy w Stalowej Woli uznał F. Ł. za winnego dokonania pozostających w ciągu przestępstw, opisanych w art. 91 § 1 k.k., 29 przestępstw przewidzianych w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. za które, na mocy art. 19 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a §1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., skazał go na karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych, ustalając, na mocy art. 33 § 3 k.k., wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł. Nadto zobowiązał F. Ł. , na mocy art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. – solidarnie z J. W. – do naprawienia szkody wyrządzonej ciągiem przestępstw na rzecz 27 pokrzywdzonych poprzez zapłatę na ich rzecz wyłudzonych na ich szkodę kwot.
Apelację od tego wyroku wniosła tylko obrońca oskarżonego, w której podniosła zarzuty: obrazy przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 4, art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (…) oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający decydujący wpływ na jego treść, wyrażający się w ustaleniu, że oskarżony swym działaniem wyczerpał znamiona występku z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. (…). Apelację rozpoznał Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w dniu 20 maja 2024 r.
Wydanym w tym dniu wyrokiem w sprawie II Ka 98/24 zaskarżony nią wyrok utrzymał w mocy.
Kasację od tego wyroku Sądu Okręgowego wniosła obrońca skazanego, która zaskarżyła to orzeczenie w całości zarzucając mu rażące naruszenie przepisów prawa, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:
1/ art. 4, art. 5 par. 2, art. 7, art. 92, art. 410 k.p.k. mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające w szczególności na jednostronności i powielaniu lub marginalizacji wskazanych w apelacji błędów Sądu I Instancji wyrażających się w:
- przekroczeniu granicy zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności przy ocenie wystąpienia zamiaru ewentualnego po stronie Skazanego i oparciu wyroku skazującego w zakresie sprawstwa oskarżonego wyłącznie o nieznajdujące potwierdzenia w żadnym dowodzie, przypuszczenia Sądu,
- jednostronnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego, ukierunkowaną na uwzględnienie faktów świadczących na niekorzyść oskarżonego i pominięciu faktów świadczących na jego korzyść oraz jednostronną ocenę zeznań świadka J. W. zeznającego korzystnie dla oskarżonego przy zastosowaniu niejednolitych i nieobiektywnych kryteriów weryfikacji wiarygodności świadka,
- sprzeczności istotnych ustaleń z treścią materiału dowodowego,
- pomijaniu partii materiału dowodowego korzystnych dla oskarżonego, wyrażający się w przyjęciu, że skazany miał przesłanki by przypuszczać, że udostępnia swój numer rachunku bankowego J. W. do celów przestępczych, bowiem
- tłumaczeniu wątpliwości na niekorzyść skazanego.” I. rażącego naruszenia prawa materialnego mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w postaci art. 270 § 1 k.k., poprzez jego wadliwe zastosowanie i przyjęcie, że skazany swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego treścią tego przepisu,
2/ art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez nienależyte rozpoznanie zarzutów apelacji i zaakceptowanie dokonanej przez Sąd Rejonowy w Stalowej Woli dowolnej oceny dowodów z zeznań świadka J. W. oraz wyjaśnień skazanego bezzasadnego zaakceptowania oceny, iż z przeprowadzonych na kanwie postępowania sądowego dowodów wynika, że skazany działał z zamiarem ewentualnym, pomimo iż brak jakichkolwiek przesłanek, które mogłyby skutkować takim twierdzeniem;
3) art. 433 § 2 k.p.k. poprzez niewłaściwe rozpoznanie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych i wynikające z tego zaakceptowanie nietrafnych ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy, poprzez przypisanie skazanemu zamiaru ewentualnego, pomimo iż czy to zeznania świadka- sprawcy przestępstwa oszustwa- J. W., czy wyjaśnienia skazanego stanowczo przeczą takiemu rozumowaniu
Na podstawie art. 537 § 1 i 2 KPK obrońca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu do ponownego rozpoznania. W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego nie jest dopuszczalna, co skutkowało pozostawieniem jej bez rozpoznania.
Zgodnie z treścią art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść jedynie w razie skazania za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Zgodnie natomiast z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. ograniczenia przewidziane w § 2 nie dotyczą kasacji wniesionej z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k.
W badanej sprawie orzeczona została kara grzywny. W związku z tym, wniesienie kasacji przez obrońcę od tego wyroku byłoby dopuszczalne tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. Tego rodzaju zarzutu obrońca jednak w kasacji nie podniosła, co uczyniło tę kasację niedopuszczalną z mocy samego prawa i uniemożliwiało jej przyjęcie do rozpoznania. W związku z tym, że pomimo jej niedopuszczalności kasacja została jednak przyjęta do rozpoznania, należało na podstawie art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. i art.429 §1 k.p.k., pozostawić ją bez rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 637 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.
[J.J.]
[ł.n]