POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Stankiewicz
w sprawie C.G.
skazanego z art. 207 § 2 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 14 lutego 2025 r.,
wniosku obrońcy skazanego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego kasacją wyroku
Sądu Okręgowego w Kielcach
z dnia 29 grudnia 2023 r., sygn. akt IX Ka 879/23,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach
z dnia 21 lutego 2023 r., sygn. akt II K 539/22,
na podstawie art. 532 § 1 i 3 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
W złożonej przez obrońcę skazanego C.G. kasacji, podnoszącej zarzut rażącego naruszenia prawa procesowego (art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.), które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, zawarty został również wniosek o „wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 532 § 1 k.p.k., w razie wniesienia kasacji Sąd Najwyższy może wstrzymać wykonanie zaskarżonego orzeczenia, jak i innego orzeczenia, którego wykonanie zależy od rozstrzygnięcia kasacji. Wstrzymanie wykonania orzeczenia ma niewątpliwie charakter wyjątkowy, wprowadza bowiem odstępstwo od zasady niezwłocznej wykonalności prawomocnych orzeczeń (vide art. 9 k.k.w.), a wobec tego nie podlega wykładni rozszerzającej, zaś sam fakt wniesienia kasacji nie stanowi dostatecznej podstawy do zastosowania tej szczególnej instytucji. Łączy się to bowiem z faktem, że kasacja przysługuje od prawomocnego wyroku, a więc orzeczenia objętego prawnym domniemaniem prawidłowości zawartych w nim rozstrzygnięć. Wprawdzie przepis art. 532 § 1 k.p.k. nie formułuje przesłanek przemawiających za podjęciem takiej decyzji, jednakże od dawna utrwalone jest stanowisko, że zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania orzeczenia, winno być uzasadnione szczególnymi i jednoznacznymi w swej wymowie okolicznościami prowadzącymi do wniosku, że wykonanie orzeczenia, przed rozpoznaniem skargi kasacyjnej spowodowałoby dla skazanego wyjątkowo dolegliwe skutki i w zasadzie nieodwracalne skutki. Do owych szczególnych okoliczności należy zaliczyć rangę i charakter postawionych zarzutów kasacyjnych i ich widoczną już prima facie zasadność, a w związku z tym wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia wniesionej skargi, gdyż w takiej sytuacji wykonanie orzeczenia przed rozpoznaniem kasacji, zwłaszcza w zakresie kary, spowodowałoby dla skazanego zbyt poważne i w nieodwracalne następstwa. Tego rodzaju skutki mogą zaistnieć wówczas, gdy już pobieżna analiza wniesionej kasacji świadczy o jej zasadności, a tym samym o konieczności uchylenia zaskarżonego nią wyroku.
W świetle powyższych uwarunkowań, dokonując wstępnej kontroli kasacji obrońcy skazanego C.G. i nie przesądzając oczywiście ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, które nastąpi po merytorycznym rozpoznaniu wniesionej skargi, Sąd Najwyższy nie znalazł podstaw do uznania, że w sprawie zaistniały przesłanki do zastosowania instytucji z art. 532 § 1 k.p.k. Zresztą to sam skarżący powinien odrębnie, w powiązaniu z formułowanymi w kasacji zarzutami przedstawić dodatkową argumentację i wykazać właśnie szczególnymi oraz jednoznacznymi w swej wymowie okolicznościami, wysokie prawdopodobieństwo uwzględnienia podniesionych zarzutów, a tym samym i nieodwracalnych skutków wykonania już obecnie prawomocnie orzeczonej kary. W sprawie niniejszej wskazanym wymogom jednak nie sprostano, skoro złożony wniosek nie został w sposób należyty merytorycznie umotywowany. Obrońca ograniczył się jedynie do wskazania, że „w sprawie występują daleko idące wątpliwości, które powinny przynieść takie właśnie rozstrzygnięcie, mając na etapie rozpoznawania sprawy przez Sąd Najwyższy”. Sam zaś zarzut kasacji, akcentujący „rażące naruszenia prawa procesowego tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez nienależyte rozpoznanie zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy C.G. (…)”, dla ustalenia jego zasadności - musi zostać szczegółowo przeanalizowany przez Sąd Najwyższy na rozprawie kasacyjnej. Rzecz jasna takiej gruntownej oceny nie można dokonywać na przedpolu merytorycznego rozpoznania niniejszej kasacji, w sytuacji, gdy omawiana skarga nie podnosi tego rodzaju uchybień oraz argumentów, które w sposób oczywisty, a więc bez potrzeby głębszego wnikania w całokształt materiałów sprawy, wskazywałyby na niebudzącą wątpliwości, ewidentną ich zasadność.
Na marginesie zauważyć także należy, że w pisemnej odpowiedzi na tę kasację, prokurator wniósł o jej oddalenie z powodu jej oczywistej bezzasadności. Odnosząc się zaś do złożonego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku, prokurator podkreślił, iż „obrońca nie przedstawił jakichkolwiek motywów, które uzasadniałyby jego zasadność”.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że nie zachodzą wystarczające podstawy do zastosowania wyjątkowej instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia z art. 532 § 1 k.p.k. Przedmiotowe, incydentalne postąpienie w żadnej mierze nie przesądza o trafności podniesionego w kasacji zarzutu i kierunku ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy.
Z tych wszystkich powodów, orzeczono jak na wstępie.
[WB]
r.g.