POSTANOWIENIE
Dnia 29 stycznia 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
w sprawie A.K. skazanego za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2025 r.
wniosku obrońcy o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego P.K.,
na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 i 4 k.p.k.
postanowił:
wyłączyć sędziego Sądu Najwyższego P.K. od udziału w rozpoznaniu sprawy o sygn. III KK 286/23.
UZASADNIENIE
Do rozpoznania sprawy skazanego A. K. o sygn. III KK 286/23, zarządzeniem z dnia 2 grudnia 2024 r., zostali wyznaczeni sędziowie Sądu Najwyższego: M.M., A.B., P.K.. W sprawie złożono wnioski o wyłączenie tych sędziów. Do rozpoznania wniosku o wyłączenie SSN P.K. została wyznaczona SSN B.S.. Wcześniej, Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 14 października 2024 r. wyłączył sędziów A.D. i A.R. od udziału w sprawie o sygn. III KK 286/23.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 41 § 1 k.p.k. sędzia podlega wyłączeniu, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie. Okolicznością mogąca wywołać tę wątpliwość może być m.in. tryb powołania sędziego Sądu Najwyższego na urząd (zob. np. postanowienie SN z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt II KK 206/21). Sąd Najwyższy ma zatem obowiązek wyłączyć sędziego także wówczas, gdy orzekanie przez sędziego w sprawie mogłoby realnie prowadzić do znacznie poważniejszych uchybień, a więc do naruszenia standardu niezależności i bezstronności gwarantowanego przez art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i uznania, że taki skład orzekający w ogóle nie stanowi niezależnego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą, co mogłoby skutkować m.in. odpowiedzialnością odszkodowawczą Państwa (zob. np. postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2023 r., sygn. akt II KK 57/23 [KRI 155]).
Okolicznościami kluczowymi dla rozstrzygnięcia jest fakt powołania P.K. na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, którą ukształtowano na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3). Sam fakt brania udziału w orzekaniu osoby powołanej na urząd sędziego Sądu Najwyższego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami tej ustawy prowadzi do nienależytej obsady sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KZP 2/22; uchwała Sądu Najwyższego w składzie połączonych 3 Izb z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA I-4110-1/20).
Z dotychczasowego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika natomiast, że tego rodzaju wady stwierdzone w postępowaniach nominacyjnych na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego mają charakter systemowy i będą brane pod uwagę w podobnych skargach złożonych w przyszłości do Trybunału (por. m. in. wyroki: z dnia 22 lipca 2021 r., nr 43447/19, Reczkowicz przeciwko Polsce; z dnia 8 listopada 2021 r., nr 49868/19 i 57511/19, Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce i z dnia 3 lutego 2022 r., nr 1469/20, Advance Pharma Sp. z o.o. przeciwko Polsce).
Mając powyższe na uwadze należało wyłączyć sędziego Sądu Najwyższego P.K. od udziału w rozpoznaniu sprawy o sygn. III KK 286/23.
[WB]
[ł.n]