WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 maja 2023 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Piotr Mirek
SSN Andrzej Siuchniński
Protokolant Katarzyna Gajewska
w sprawie W. K.,
skazanego z art. 160 § 3 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 30 maja 2023 r.,
w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
kasacji wniesionej obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2022 r.,
sygn. akt IV Ka 1500/22, zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Myśliborzu
z dnia 12 maja 2022 r., sygn. akt II K 638/20,
1) uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza postępowanie;
2) nakazuje zwrot W. K. uiszczonej opłaty kasacyjnej;
3) kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 12 maja 2022 r. (sygn. akt II K 638/20) W. K. został uznany winnym czynu z art. 160 § 2 k.k., za który wymierzono oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 150 zł każda. Wyrok ten został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2022 r. (sygn. akt IV Ka 1500/22) w ten sposób, że postępowanie wobec oskarżonego warunkowo umorzono.
Od powyższego prawomocnego orzeczenia kasację wniósł obrońca skazanego, zarzucając wyrokowi „rażące naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na jego treść tj. art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd okoliczności, iż doszło do przedawnienia karalności czynu przypisanego oskarżonemu, co skutkowało zaniechaniem wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.”
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu oraz umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.
W odpowiedzi na kasację Prokurator uznał, że faktycznie w sprawie powinno dojść do umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie, ale wskazał, że prawidłowość orzeczenia będzie kontestowana jeszcze w trybie kasacji nadzwyczajnej z art. 521 § 1 k.k. (z innych niż przedawnienie powodów).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się zasadna.
Jak słusznie wskazuje obrońca, czyn zabroniony przypisany oskarżonemu miał zostać popełniony w okresie od dnia 24 maja 2007 do dnia 25 maja 2007 r. Zauważyć należy, że czyn z art. 160 § 2 i 3 k.k. zagrożony jest górną granicą kary do roku pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. termin przedawnienia takich czynów wynosi 5 lat. Zatem czyn uległ przedawnieniu w dniu 26 maja 2012 r. Jak podkreśla Prokurator w swojej odpowiedzi na kasację, przepis art. 102 k.k. przedłużający przedawnienie karalności, wszedł w życie 2 marca 2016 r. (DZ. U. z 2015 r„ poz. 396 zm.), a więc zanim postawiono w niniejszej sprawie zarzuty (stało się to dopiero w połowie 2019 r.).
Analiza akt sprawy i argumentów kasacji jednoznacznie przesądza, że w sprawie doszło do przedawnienia karalności czynu przed wydaniem wyroku w sprawie. W orzecznictwie utrwalił się pogląd, który Sąd Najwyższy orzekający w tej sprawie podziela, że w wypadku uchylenia wyroku skazującego w trybie kasacji, gdy nie jest możliwe uniewinnienie oskarżonego, a upłynął okres przedawnienia karalności, postępowania karnego nie wolno prowadzić i podlega ono umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2007 r., III KK 340/06). Takie orzeczenie może wydać także samodzielnie Sąd Najwyższy.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.