WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 marca 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 19 marca 2025 r.
w sprawie A. C.,
oskarżonego o popełnienie przestępstwa z art. 178b k.k.
skargi wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Białej Podlaskiej,
od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 22 sierpnia 2024 r., sygn. akt V Ka 474/24,
uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej,
z dnia 26 lutego 2024 r., sygn. akt II K 1657/22 i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Marek Pietruszyński Tomasz Artymiuk Barbara Skoczkowska
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej wyrokiem z dnia 26 lutego 2024 r., sygn. akt II K 1657/22, uznając, że oskarżony A. C. popełnił, szczegółowo opisany w wyroku czyn z art. 178b k.k., na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 31 § 1 k.k. umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu (pkt 1 wyroku). Ponadto na mocy art. 93c pkt 1 k.k. w zw. z art. 93a § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 93b § 1 k.k. i art. 93g § 3 k.k. orzekł wobec A. C. tytułem środka zabezpieczającego terapię ambulatoryjnego leczenia psychiatrycznego nastawioną na redukcję zaburzeń myślenia i poprawę funkcjonowania społecznego (pkt 2 wyroku).
Po rozpoznaniu apelacji oskarżonego oraz jego obrońcy, Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2024 r., sygn. akt V Ka 474/24, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania.
Skargę na wyrok Sądu odwoławczego wniósł Prokurator Rejonowy w Białej Podlaskiej zaskarżając go w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucając:
„1. zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w zakresie nienależytej obsady sądu, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez naruszenie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. oraz art. 47 akapit drugi Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej w odniesieniu do oskarżonego poprzez rażące naruszenie standardu rzetelnego procesu sądowego, wynikającego z ww. przepisów, polegające na rozpoznaniu apelacji oskarżonego i jego obrońcy i w konsekwencji wydaniu wyroku, którym uchylono wyrok Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 26 lutego 2024 r., sygn. akt II K 1657/22, i przekazano sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania w przedmiotowej sprawie przez sąd, który był nienależycie obsadzony;
2.naruszenie art. 437 § 2 k.p.k. poprzez uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 26 lutego 2024 r., sygn. akt II K 1657/22, i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania na skutek błędnego uznania, że zachodzi podstawa do takiego rozstrzygnięcia określona w art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k. w postaci konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, podczas gdy w realiach sprawy podstawa taka nie zaistniała”.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie.
W odpowiedzi na skargę oskarżony oraz obrońca oskarżonego wnieśli o oddalenie skargi w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga wniesiona przez prokuratora i to w zakresie obu podniesionych zarzutów jest zasadna, w związku z czym należało uchylić wyrok Sądu odwoławczego i przekazać sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Zgodnie z art. 539a § 3 k.p.k. skarga od wyroku sądu odwoławczego uchylającego wyrok sądu pierwszej instancji i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania może być wniesiona wyłącznie z powodu naruszenia art. 437 k.p.k. lub z powodu uchybień określonych w art. 439 § 1 k.pk. Oznacza to, że zasadność skargi może wynikać z zaistnienia w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, braku konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości lub naruszenia przez sąd odwoławczy reguły ne peius, o której mowa w art. 454 k.p.k.
Odnosząc się do pierwszego zarzutu skargi, to trafnie wskazał skarżący, że w przedmiotowej sprawie wystąpiło uchybienie określone w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. w postaci nienależytej obsady Sądu odwoławczego.
Zgodnie z uchwałą składu połączonych Izb Sądu Najwyższego: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA I-4110-1/20, nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. zachodzi m.in. wówczas, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Nieprawidłowość obsady sądu z udziałem osób powołanych na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa od 2018 r. wynika z faktu, że od tego czasu organ ten przestał spełniać cechy organu konstytucyjnego, o którym mowa w art. 187 ust. 1 Konstytucji RP. Spowodowało to uchylenie domniemania spełnienia kryterium minimum niezawisłości i bezstronności przez osoby powołane przez Prezydenta RP z rekomendacji takiej Krajowej Rady Sądownictwa na stanowisko sędziego (zob. m.in. wyroki SN: z dnia 26 lipca 2022 r., sygn. akt III KK 404/21; z dnia 12 października 2022 r., sygn. akt III KK 193/20; z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt II KS 32/21; z dnia 14 grudnia 2022 r., sygn. akt II KK 206/21; z dnia 15 lutego 2023 r., sygn. akt II KK 571/22; z dnia 6 kwietnia 2023 r., sygn. akt II KK 119/22). Taki pogląd znalazł swoje odzwierciedlenie także w szeregu rozstrzygnięć organów międzynarodowych, w tym w wyrokach ETPCz: z dnia 22 lipca 2021 r., w sprawie Reczkowicz przeciwko Polsce (skarga nr 43447/19), z dnia 8 listopada 2021 r., Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce (skargi nr 49868/19 i 57511/19), z dnia 3 lutego 2022 r., Advance Pharma sp. z o.o. przeciwko Polsce (skarga nr 1469/20), z dnia 15 marca 2022 r. (Wielka Izba), Grzęda przeciwko Polsce (skarga 43572/18).
Dla porządku należy jedynie dodać, że dla zachowania mocy obowiązującej wskazanej wyżej uchwały składu połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. nie ma jakiegokolwiek znaczenia prawnego rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2020 r., sygn. akt U 2/20, OTK-A 2020, poz. 61, ani też inne rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego oraz zmiany ustawy o Sądzie Najwyższym mające na celu wyłącznie zablokowanie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie dokonanych przez te organy międzynarodowe interpretacji wiążących Polskę norm traktatowych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2023 r., III KZ 36/23).
Nienależyta obsada sądu z udziałem SSO X. Y. była przedmiotem licznych rozstrzygnięć Sądu Najwyższego w wyrokach SN: z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt III KK 375/21; z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. akt II KK 607/22; z dnia 8 lutego 2024 r., sygn. akt II KK 296/23; z dnia 22 lutego 2024 r., sygn. akt II KK 289/23; z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygn. akt II KK 434/23; z dnia 24 kwietnia 2024 r., sygn. akt II KK 447/23; z dnia 16 maja 2024 r., sygn. akt II KK 523/23; z dnia 20 listopada 2024 r., sygn. akt II KK 271/24; z dnia 11 grudnia 2024 r., sygn. akt II KK 279/24; z dnia 11 grudnia 2024 r., sygn. akt II KK 37/24; z dnia 14 stycznia 2025 r., sygn. akt II KK 487/24; z dnia 6 lutego 2025 r., sygn. akt II KK 333/24.
Sąd Najwyższy w niniejszym składzie w pełni podziela ustalenia dokonane w postępowaniach kasacyjnych zakończonych powyższymi wyrokami. W tym miejscu warto jedynie przypomnieć, że SSO X. Y.:
- powołana została na urząd sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie postanowieniem Prezydenta RP z dnia [...] 2019 r., po uwzględnieniu wniosku Krajowej Rady Sądownictwa z dnia [...] 2018 r. (a zatem z udziałem wadliwie ukształtowanej Krajowej Rady Sądownictwa);
- w postępowaniu konkursowym na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie uzyskała zdecydowanie negatywną opinię swojej kandydatury na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Apelacji Lubelskiej (46 głosach „przeciw” i 9 głosów „za”); siedmiu startujących wraz z nią w konkursie sędziów, uzyskało poparcie co najmniej 41 sędziów tego Zgromadzenia (w tym jeden z sędziów 51 głosów „za”), ale mimo to nie zostali w tej procedurze przedstawieni przez KRS Prezydentowi RP;
- podpisała w 2022 r. listę poparcia dla starającego się o wybór do Krajowej Rady Sądownictwa, ukształtowanej ustawą z 2017 r., byłego wiceministra w Ministerstwie Sprawiedliwości sędziego Ł. P.;
- po trzech latach orzekania w Sądzie Okręgowym w Lublinie wyraziła chęć delegowania jej do orzekania w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, uzyskując taką delegację Ministra Sprawiedliwości w dniu 10 października 2022 r.;
- przyjęcie powyższej delegacji nastąpiło w szczególnym momencie: po uprzednim wcześniejszym bezprawnym przeniesieniem przez kierownictwo Sądu Apelacyjnego w Warszawie trzech doświadczonych sędziów Wydziału II Karnego tego Sądu do Wydziału III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w związku ze stosowaniem przez tych sędziów Konstytucji RP oraz respektowaniem wiążącego Polskę orzecznictwa europejskiego i międzynarodowego;
- wyrażała zgodę na przyjmowanie i zajmowanie stanowisk w okresie intensywnego podejmowania czynności dyscyplinarnych przez właściwe organy, w odniesieniu do sędziów krytycznych względem reformy wymiaru sprawiedliwości naruszającej zasadę trójpodziału władzy, w związku z ich orzecznictwem prokonstytucyjnym i prokonwencyjnym.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należy wskazać, że kariera zawodowa sędzi Y. znacząco przyspieszyła od 2017 r., co zbiegło się z wdrażaniem przez Ministerstwo Sprawiedliwości reform sądownictwa. Przyjmowanie przez nią stanowisk w okresie, gdy prowadzono intensywne działania dyscyplinarne wobec sędziów krytycznych wobec tych reform, budzi poważne wątpliwości co do jej niezależności. W rezultacie należało uznać Sąd odwoławczy za nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., co skutkowało uchyleniem zaskarżonego orzeczenia i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy wprawdzie jest uprawniony, na podstawie art. 436 k.p.k. w zw. z art. 539f k.p.k., do ograniczenia rozpoznania skargi jedynie do pierwszego zarzutu dotyczącego zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej, gdyż jego zasadność musi skutkować uchyleniem zaskarżonego orzeczenia, jednakże w tej konkretnej sprawie zasadnym jest wskazanie, że również zarzut drugi skargi prokuratora jest zasadny.
Uchylając bowiem zaskarżony apelacją wyrok i przekazując sprawę Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania, Sąd Okręgowy w Lublinie dopuścił się rażącego naruszenia przepisu art. 437 § 2 k.p.k. Analiza tego przepisu jednoznacznie wskazuje, że w obecnym stanie prawnym regułą jest prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, a orzeczenie kasatoryjne sądu odwoławczego jest dopuszczalne jedynie w wyjątkowych przypadkach.
Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego, uchylenie wyroku Sądu I instancji wynikało z konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości (pkt 5.3.1. i 5.3.2 uzasadnienia). Słusznie jednak wskazał skarżący, że przesłanka ta w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła, a tym samym orzeczenie kasatoryjne Sądu odwoławczego było bezpodstawne. Przesłanka ta bowiem aktualizuje się jedynie wtedy, gdy w postępowaniu pierwszoinstancyjnym doszło do takiego naruszenia norm prawa procesowego, które w realiach konkretnej sprawy podważa rzetelność całego tego postępowania, co przemawia za powtórzeniem (przeprowadzeniem na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie I instancji (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., sygn. akt I KZP 3/19; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2021 r., sygn. akt V KS 2/21). Wypada przy tym podkreślić, że przesłanka „konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości” stanowi wyjątek od zasady „czystego modelu apelacyjnego”, w związku z czym należy ją wykładać wąsko. W konsekwencji opisuje ona przypadki, gdy sąd I instancji w ogóle nie ujawnia żadnych dowodów, na których opiera wyrok, albo wszystkie te dowody zostały nieprawidłowo przeprowadzone (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. akt IV KS 32/20; z dnia 9 marca 2022 r., sygn. akt I KS 4/22). Gdy nie zachodzą powyższe okoliczności, postępowanie dowodowe w uzupełniającym zakresie powinien przeprowadzić sąd odwoławczy (zob. np. wyrok SN z dnia 20 października 2022 r., sygn. akt III KS 63/22).
W przedmiotowej sprawie nie zachodziły okoliczności uzasadniające konieczność przeprowadzenia od nowa wszystkich czynności procesowych dokonanych przez Sąd I instancji.
Sąd odwoławczy wskazał, że „należy przesłuchać na rozprawie oskarżonego” jednak z uzasadnienia wyroku nie wynika w oparciu o jakie przesłanki doszedł do takiego wniosku. Z akt spawy wynika, że po otwarciu przewodu sądowego na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023 r., A. C. złożył obszerne wyjaśnienia (k. 159v.-160v.) Z apelacji sporządzonej przez oskarżonego i odrębnie przez jego obrońcę, nie wynika, aby zachodziła konieczność uzupełniającego przesłuchania oskarżonego. Obrońca w apelacji podnosząc zarzut obrazy art. 7 k.p.k. kwestionował jedynie wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego, a Sąd odwoławczy uznając ten zarzut za zasadny podkreślił, że taki właśnie był przebieg zdarzenia, jak opisuje je oskarżony. Sąd odwoławczy w uzasadnieniu nie wskazuje natomiast na jakiekolwiek braki w wyjaśnieniach A. C..
Podkreślić należy, że w apelacji wniesionej w imieniu A. C., ani oskarżony, ani jego obrońca nie kwestionują sposobu wprowadzenia do materiału dowodowego zeznań świadków przesłuchanych w tej sprawie, a jedynie obrońca oskarżonego w zarzucie pierwszym apelacji wskazuje na dowolną ocenę zeznań funkcjonariuszy policji R. M. (wobec św. M. używane jest również imię Ł.) i P. S. Analiza akt wskazuje, że sprawa była początkowo rozpoznawana na posiedzeniu w dniu 16 października 2023 r i w dniu 22 listopada 2023 r., na którym zostali przesłuchaniu biegli psychiatrzy i psycholog. Z uwagi na wniosek oskarżonego o przesłuchanie świadków, Sąd postanowił skierować sprawę na rozprawę. Na rozprawie w dniu 20 grudnia 2023 r. Sąd po przesłuchaniu świadków Ł. R., R. M. i P. S. stwierdził, że przewód sądowy nie został otwarty i po jego otwarciu i złożeniu wyjaśnień przez oskarżonego, rozprawę odroczył i na wniosek oskarżonego zarządził ponowne wezwanie jedynie świadka R. M. oraz z urzędu wezwał biegłych. Po złożeniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2024 r. zeznań przez tego świadka, Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżonego o ponowne przesłuchanie pozostałych świadków Ł. R. i P. S. Dokładna lektura apelacji wskazuje jednak, że oddalenie tego wniosku dowodowego nie jest przedmiotem żadnego zarzutu apelacji. W takiej sytuacji musi budzić zdziwienie, że Sąd odwoławczy wskazując na konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości odwołuje się do nieuwzględnienia wniosku oskarżonego o przesłuchanie tych dwóch świadków. Nadto nie jest zrozumiałe twierdzenie Sądu, że doszło do naruszenia zasady bezpośredniości, skoro oskarżony i jego obrońca nie zakwestionowali w apelacji takiego sposobu procedowania przez Sąd I instancji. Tego rodzaju nieprawidłowości nie stanowią bezwzględnej przyczyny odwoławczej, której wystąpienie winno być brane z urzędu przez Sąd. Przypomnieć również trzeba, że św. R. M. został przesłuchany przez Sąd w sposób prawidłowy, a więc jedynie ocena jego zeznań dokonana przez Sąd I instancji wina być analizowana w postępowaniu odwoławczym. Z uzasadnienia skarżonego wyroku nie wynika konieczność ponownego przesłuchania tego świadka.
Oczywiście ma rację Sąd odwoławczy, że dopiero po ustaleniu ewentualnego sprawstwa oskarżonego można oceniać opinie sądowo-psychiatryczne wskazujące na wystąpienie w sprawie przesłanek z art. 31 § 1 k.k. w kontekście konieczności zastosowania środków zabezpieczających.
Okoliczności związane ze stanem zdrowia psychicznego, zdaniem Sądu odwoławczego, były również powodem uchylenia zaskarżonego wyroku. Z uzasadnienia wyroku wynika, że zachodzą rozbieżności stanowisk w opiniach biegłych co do stopnia ryzyka ponownego popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego i dlatego należy przesłuchać biegłych opiniujących do sprawy Prokuratury Rejonowej w Siedlcach, sygn. PR [...] (k. 137-141), którzy ocenili, że przy regularnych kontrolach lekarza prowadzącego i przyjmowania leków istnieje niskie ryzyko popełnienia ponownie czynu zabronionego. Sąd nie wykluczył także konieczności powołania innego zespołu biegłych do wydania opinii sądowo-psychiatrycznej w tej sprawie. Przede wszystkim należy stwierdzić, że nie ma jakichkolwiek rozbieżności stanowisk biegłych, które winny stanowić powód uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd pomija bowiem to, że wskazana opinia została wydana w innej sprawie i dotyczyła czynów z innego okresu i całkowicie inaczej kwalifikowanych. Nadto, opinia wydana przez biegłych psychiatrów A. N. i J. G. oraz psychologa M. W., złożona została przez oskarżonego w dniu 22 listopada 2023 r. w obecności opiniujących w tej sprawie biegłych psychiatrów K. M. i U. C. oraz psychologa M. M.. Jednakże ani oskarżony, ani jego obrońca nie mieli żadnych pytań do biegłych w kontekście złożonej przez oskarżonego opinii. Na rozprawie w dniu 14 lutego 2024 r. Sąd odczytał w obecności biegłych psychiatrów K. M. i U. C. oraz psychologa M. M. przedłożoną także przez oskarżonego opinię do sprawy o sygn. II W 741/22, której nie ma w aktach. Z uwagi na to, iż została ona okazana przez oskarżonego należy sądzić, że zawierała ona korzystne dla niego wnioski. Biegli po zapoznaniu się z nią potrzymali swoje dotychczasowe stanowisko. W takiej sytuacji Sąd odwoławczy winien był ocenić opinię biegłych wydaną w tej konkretnej sprawie w kontekście stawianych zarzutów przez oskarżonego w apelacji.
W pełni należy zgodzić się ze skarżącym prokuratorem, że „zapadły wyrok Sądu Okręgowego jest błędny, a uzasadnienie wskazuje na pozorne błędy i pozorne potrzeby mające uzasadniać przeprowadzenie przewodu na nowo w całości”. Nie istniały bowiem jakiekolwiek przeszkody, by Sąd odwoławczy sam ponownie ocenił dowody oraz ewentualnie uzupełnił materiał dowodowy. Raz jeszcze przypomnieć należy, że de lege lata modelowo sąd odwoławczy sam przeprowadza dowody, a nie – w celu ich przeprowadzenia – uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Prowadzenie własnego postępowania dowodowego przez sąd odwoławczy stanowi regułę, zwłaszcza w świetle art. 452 § 2 k.p.k. Jedynie wyjątkowo, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia, sąd odwoławczy może wyrok sądu I instancji uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania (zob. wyroki SN: z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt IV KS 29/18; z dnia 4 lipca 2019 r., sygn. akt V KS 18/19).
Sąd odwoławczy, nie wykazując na tyle poważnych braków i wad dotychczasowego postępowania, aby powodowały one konieczność powtórzenia czynności procesowych dokonanych w toku rozprawy przed Sądem I instancji, naruszył rażąco art. 437 § 2 k.p.k.
Ze względu na powyższe racje, należało na podstawie art. 539e § 2 k.p.k. w całości uchylić zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie i przekazać sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.
[J.J.]
Marek Pietruszyński Tomasz Artymiuk Barbara Skoczkowska