POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
w sprawie M. B.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu,
w dniu 9 kwietnia 2025 r.,
wniosku obrońcy oskarżonej
o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego Małgorzaty Bednarek
od udziału w sprawie kasacyjnej II KK 440/23,
na podstawie art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 i 4 k.p.k.,
p o s t a n o w i ł:
wyłączyć sędziego Sądu Najwyższego Małgorzatę Bednarek od udziału w rozpoznaniu wniosku o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego Antoniego Bojańczyka od rozpoznania sprawy II KK 440/23.
UZASADNIENIE
Obrońca M. B. pismem z dnia 8 października 2024 r. (k. 109 i n. akt SN) złożył wniosek o wyłączenie SSN Małgorzaty Bednarek od udziału w rozpoznaniu wniosku o wyłączenie SSN Antoniego Bojańczyka od rozpoznania sprawy II KK 440/23, sygnalizując że w stosunku do tego pierwszego sędziego występują okoliczności, które mogłyby wywołać uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności w niniejszej sprawie, a mianowicie fakt powołania go przez Prezydenta RP na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w wyniku uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, której skład został ukształtowany na mocy ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r., zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3).
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Wniosek zasługiwał na uwzględnienie.
Jako oczywiste jawi się bowiem to, że rozpoznawanie przez sędziego wniosku wskazanego w art. 42 § 1 k.p.k., w którym podważano status sędziego z uwagi na wadliwość trybu jego powołania w sytuacji, w której wadliwość tego rodzaju dotyczy również sędziego Sądu Najwyższego mającego rozpoznawać ten wniosek, mogłoby w odczuciu społecznym uzasadniać wątpliwości co do bezstronności tego sędziego (nemo iudex idoneus in propria causa). Problem, jaki wystąpił na gruncie niniejszej sprawy był przedmiotem obszernej analizy w uchwale składu połączonych Izb: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn. akt BSA I - 4110 - 1/20 (OSNKW 2020/2/7) oraz w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2.06.2022 r., I KZP 2/22 (OSNK 2022, z. 6, poz. 22), co czyni zbędnym czynienie szerszych rozważań w tym zakresie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego powszechnie akcentuje się, że „sędzia ulega wyłączeniu, nie tylko wówczas, gdy istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać wątpliwość co do jego bezstronności w danej sprawie (art. 41 § 1 k.k.), ale również w sytuacji, gdy orzekanie przez sędziego w danej sprawie mogłoby prowadzić do naruszenia standardu z art. 6 ust. 1 EKPC i uznania, że taki skład orzekający w ogóle nie stanowi niezależnego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” (postanowienia SN: z dnia 6 lipca 2022 r., IV KO 66/22, LEX nr 3405631 z dnia 13 października 2021 r., II KO 30/21; z dnia 28 kwietnia 2022 r., IV KO 32/22; z dnia 17 marca 2022 r., II KO 12/22). W tym kontekście Sąd Najwyższy podziela stanowisko o braku zapewnienia powyższych standardów przez skład orzekający z udziałem SSN Małgorzaty Bednarek, wyrażone m.in. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2022 r., sygn. akt II KK 44/21, i w tym zakresie wystarczające jest odesłanie do szczegółowych rozważań zaprezentowanych w powołanym orzeczeniu.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
[J..J]
[r.g.]