Sygn. akt II KK 22/16

POSTANOWIENIE

Dnia 16 lutego 2016 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Grubba

na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2016 r.

sprawy K. M.

skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k.

w zw. z art. 11 § 2 k.k.

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Apelacyjnego

z dnia 6 sierpnia 2015 r.,

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P.

z dnia 15 grudnia 2014 r.

p o s t a n o w i ł:

1. oddalić kasację uznając ją za oczywiście bezzasadną,

2. zwolnić skazanego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb Państwa.

U Z A S A D N I E N I E

Kasacja wniesiona w imieniu skazanego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Skarżący tylko pozornie podnosi w niej zarzuty związane z naruszeniem prawa procesowego, których miałby dopuścić się Sąd Apelacyjny, gdy w istocie skierowana jest ona przeciwko ustaleniom faktycznym i ocenom dokonanym przez Sąd I – instancji. Kasacja została zatem wywiedziona wbrew treści art. 519 k.p.k., który zezwala na wnoszenie tego nadzwyczajnego środka odwoławczego jedynie od wyroków sądów odwoławczych oraz art. 523§1 k.p.k., który nie dopuszcza skarżenia w tym postępowaniu ustaleń faktycznych.

Oceniając sformułowane w niniejszej sprawie zarzuty kasacyjne podnieść należy, że w istocie stanowią zawoalowaną próbę uczynienia z postępowania kasacyjnego trzeciej instancji kontroli orzeczenia. Zarzuty podniesione w kasacji stanowią bowiem w znaczącej części powtórzenie zarzutów sformułowanych w apelacji. Stanowczo zatem stwierdzić należy, że celem postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną ocena rozumowania sądu meriti.

Wbrew twierdzeniom obrony, Sąd Odwoławczy wnikliwie i obszernie odniósł się do wszystkich zarzutów przedstawionych w apelacji. W istocie nie może być mowy o uwzględnieniu zarzutów obrony bez dokonania zmian w ustaleniach faktycznych Sądu Okręgowego.

Niezależnie od precyzji wywodów obu autorów opinii sądowo – lekarskich są one zgodne w zakresie stwierdzenia u pokrzywdzonego dwóch ran tłuczonych głowy. Jedynym zatem logicznym wnioskiem, znajdującym przecież oparcie w istniejącym materiale dowodowym, było przyjęcie, że skazany te dwie rany spowodował zadając dwa uderzenia siekierą.

Nie można również zasadnie twierdzić, że Sądy obu instancji dokonały ustaleń faktycznych w sprawie z pominięciem zeznań obecnych na miejscu zdarzenia świadków. W tym zmienności zeznań pokrzywdzonego. Powyższe nie oznacza jednak, że spośród alternatywnych wersji przebiegu zdarzenia Sądy nie wybrały tej, która jest w pełni wiarygodna.

W żaden sposób nie można też przyjąć, że zdarzenie mogłoby być zakwalifikowane z art 157§1 k.k. Nie pozwala na to przede wszystkim rodzaj narzędzia, którym posłużył się sprawca, umiejscowienie uderzeń i ich skutek w postaci spowodowania uszkodzeń kości czaszki z wgłobieniem odłamków.

Nie może mieć też zastosowania w niniejszej sprawie instytucja czynnego żalu, w sytuacji, gdy jak ustalono, skazany chciał zadać trzecie uderzenie pokrzywdzonemu, ale powstrzymał go od tego „przeraźliwy krzyk” G. O. Nie można zatem przyjąć, że na zaniechanie dalszego ataku ze strony skazanego nie miały żadnego wpływu czynniki zewnętrzne. Tym samym nie ma też możliwości przyjęcia, że zachowanie skazanego winno być kwalifikowane, jako wyczerpujące wszystkie znamiona z art. 15§1 k.k.

Na koniec zauważyć jeszcze trzeba, że Sądy obu instancji omówiły kwestię wymiaru kary. Sąd Odwoławczy nie miał natomiast obowiązku odnoszenia się do możliwości złagodzenia kary na zasadach z art. 60§2 k.k. skoro sam nie dostrzegały takiej możliwości, a kwestia ta nie była przedmiotem zarzutu apelacyjnego.

W tej sytuacji zatem, żaden z zarzutów naruszenia prawa procesowego podniesionych w kasacji, nie mógł zostać uznany za zasadny choćby w najmniejszym stopniu.

Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.

Skazanego – dostrzegając jego sytuację materialną – zwolniono od ponoszenia kosztów sadowych postępowania kasacyjnego.

kc