SN

Sygn. akt II CSKP 840/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2022 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jacek Widło (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Maciej Kowalski
‎SSN Mariusz Załucki

w sprawie z powództwa W.T.
‎przeciwko Z. sp. z o.o. w R.
‎z udziałem interwenienta ubocznego G. w R., Brytyjskie Wyspy Dziewicze
‎o ustalenie,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w Izbie Cywilnej w dniu 20 września 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie
‎z dnia 26 marca 2020 r., sygn. akt VI Ga 588/18,

1. oddala skargę kasacyjną;

2. zasądza od powoda W. T. na rzecz interwenienta ubocznego G. w R. Brytyjskie Wyspy Dziewicze kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Pozwem przeciwko Z. Sp. z o.o. z siedzibą w R. powód W. T. wniósł o ustalenie, że jest wspólnikiem tej Spółki i przysługuje mu 1.330 udziałów w jej kapitale zakładowym.

W odpowiedzi na pozew pozwany Z. Sp. z o.o. z siedzibą w R. uznał powództwo, przyznając wszystkie okoliczności faktyczne przedstawione przez powoda.

Udział postępowaniu w charakterze interwenienta ubocznego skutecznie zgłosiła spółka G. z siedzibą w R. na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Interwenient wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiem z 18 lipca 2019 r., Sąd Rejonowy w Rzeszowie oddalił powództwo (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz interwenienta ubocznego kwotę 6082 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt II).

Sąd Rejonowy ustalił, że uchwałą nr 3 z 6 listopada 2007 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników spółki Z. Sp. z o.o. z siedzibą w R. dokonało podwyższenia kapitału zakładowego Spółki o kwotę 66.500,00 zł, to jest do kwoty 3.063.400,00 zł, poprzez utworzenie 1330 nowych udziałów o wartości nominalnej 50,00 zł każdy udział. Jednocześnie Zgromadzenie Wspólników postanowiło, iż nowoutworzone udziały zostaną objęte przez dotychczasowych wspólników, proporcjonalnie do posiadanych udziałów, z tym zastrzeżeniem, że kiedy którykolwiek ze wspólników nie skorzysta z pierwszeństwa lub też zrezygnuje z tego prawa, wówczas Zarząd Spółki będzie upoważniony do zaoferowania całości lub części nowych udziałów powodowi W. T. Na Zgromadzeniu byli obecni udziałowcy reprezentujący wówczas 100% kapitału zakładowego Spółki Z. Sp. z o.o. w R., a mianowicie Spółka S. , Spółka G., S. D. oraz W. J. Uchwałę z 6 listopada 2007 r. podjęto głosami S. D., W. J. i S., natomiast G. głosował przeciwko uchwale. W dniu 14 grudnia 2007 r. powód W. T. dokonał objęcia zaoferowanych mu udziałów, opłacając je w pełni wkładem gotówkowym w kwocie 566.500,00 zł, zaś postanowieniem z 21 lutego 2008 r. Sąd Rejonowy w Rzeszowie, dokonał wpisu podwyższenia kapitału zakładowego do Rejestru oraz postanowił złożyć do akt rejestrowych przedłożoną przez zarząd listę wspólników.

Na mocy prawomocnych wyroków Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 29 lipca 2011 r.; z 7 listopada 2013 r. oraz z 13 grudnia 2013 r.; uchwały dotyczące podwyższenia kapitału zakładowego Z. Sp. z o.o. w R. z 15 marca 2007 r., 15 października 2007 r. oraz 14 maja 2007 r. zostały uznane za nieważne.

Na mocy uchwały nr 3, z 6 listopada 2007 r. kapitał zakładowy Spółki Z. Sp. z o.o. w R., podwyższono kolejno do 2.996.900 zł, to jest kwoty uwzględniającej poprzednie podwyższenia, które jako uznane za nieważne zostały wyeliminowane z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc.

Uchwała z 6 listopada 2007 r. nie została zaskarżona, jednak jak ustalił Sąd I instancji została podjęta głosami podmiotów, które nie były wspólnikami, bowiem na skutek prawomocnego stwierdzenia nieważności podjętych uprzednio uchwał o podwyższeniu kapitału zakładowego, nastąpił powrót do stanu sprzed pierwszego podwyższenia kapitału, kiedy to Spółce G. oraz H. A. przysługiwało po 50 % udziałów w kapitale zakładowym pozwanej Spółki. Kwestię tą prawomocnie rozstrzygnął Sąd Okręgowy w Rzeszowie w wyroku z 16 czerwca 2015 r. oraz Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z 10 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie wyrokiem z 29 maja 2018 r. stwierdził nieważność uchwał podjętych na Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Z. Sp. z o.o. w R. w dniu 22 sierpnia 2017 r., o numerach: od 1 do 16, od 18 do 23, od 25 do 32 oraz nr 34 i 35. Sąd ten na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych stwierdził, że na wskazanym Zgromadzeniu stawili się wspólnicy reprezentujący kapitał zakładowy, to jest łącznie 2330 udziałów, w tym W. J., W. T., S. D., H. A. oraz G. Ltd, jednak lista obecnych na zgromadzeniu wspólników nie odzwierciedlała rzeczywistej struktury kapitałowej Spółki Z.. Wynikało to z faktu, że udziały posiadane przez S. nie istniały, albowiem uchwały, na podstawie których wskazany podmiot je nabył (tj.: 15 marca 2007 r. i 14 maja 2007 r.) zostały uznane za nieważne ze skutkiem ex tunc.

W związku z wyeliminowaniem z obrotu prawnego uchwały z 15 marca 2007 r., uchwałę z 6 listopada 2007 r. należało, w konsekwencji uznać za podjętą w warunkach nieważności, bowiem w Zgromadzeniu i głosowaniu brały udział osoby nie będące wspólnikami pozwanej Spółki. Tym samym wskutek podwyższenia kapitału zakładowego dokonanego uchwałą z 6 listopada 2007 r. powód nie stał się wspólnikiem spółki Z. Sp. z o.o. w R..

Sąd Rejonowy podzielił pogląd, wedle którego możliwe jest powoływanie się przez zainteresowane podmioty na nieważność uchwał, mimo ich niezaskarżenia w ustawowym terminie, celem obrony swych praw w procesie, przy czym uprawnienie takie przysługuje także interwenientowi. Uchwała z 6 listopada 2007 r. nie mogła doprowadzić do zmiany struktury kapitałowej Spółki Z. Sp. z o.o. R., bowiem była podjęta przez Zgromadzenie Wspólników, w którym brały udział osoby w istocie nie będące wspólnikami. S. D., W. J. oraz Spółka S., wykonywali prawo głosu z nieistniejących udziałów, jako osoby nieuprawnione, nie będące w istocie wspólnikami pozwanej Spółki. Skoro podejmując uchwałę z 6 listopada 2007 r. wskazane osoby nie były wspólnikami Z. Sp. z o.o. w R., to zarówno dokonane podwyższenie kapitału zakładowego, jak i objęcie powstałych w związku z tym udziałów przez powoda nie mogło wywołać skutków prawnych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości. Wyrokiem z 26 marca 2020 r., Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił apelacje jako niezasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego, w sytuacji gdy mają miejsce sukcesywne zmiany kapitału zakładowego - muszą one cechować się ciągłością. Nowe udziały powinny zatem wywodzić się z wcześniej istniejącego kapitału. W niniejszym przypadku w uchwale z 6 listopada 2007r. przyjęto wyjściową wysokość kapitału zakładowego na kwotę inną, niż 50.000 zł (a taka powinna być jego wysokość z uwagi na prawomocne stwierdzenie nieważności uchwał o podwyższeniu kapitału z: 15 marca, 14 maja i 15 października 2007 r.). Zdaniem Sądu Odwoławczego zaskarżoną uchwałę należało uznać za nieistniejącą gdyż podęły je podmioty nie będące wspólnikami.

Udziały, które objął W. T. powstały z uwzględnieniem udziałów powstałych w ramach podwyższenia kapitału z dnia 15 marca 2007r., a które to uchwały zostały wyeliminowane z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc. Zarówno, więc podwyższenie kapitału zakładowego z 6 listopada 2007 r., jak i objęcie powstałych w związku z tym udziałów nie mogło wywołać skutków prawnych.

Od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 26 marca 2020 r., skargę kasacyjną wniósł powód, zaskarżając go w całości. Skarżący podniósł:

1. naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 398³§ 1 pkt 2 k.p.c.):

- art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 523 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie braku związania prawomocnymi postanowieniami Sądu Rejonowego w Rzeszowie z 9 lutego 2012 r. sygn. RZ.XII NS-REJ.KRS/001221/12/323 oraz z 13 lutego 2012 roku sygn. RZ.XII NS-REJ.KRS/001551/12/589 (…);

- art. 366 K.P.C. w związku z art. 365 § 1 k.p.c. w związku z art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przypisanie opiniom wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w uzasadnieniu wyroku z 10 marca 2016 roku sygn. I ACa 560/15 mocy wiążącej (…);

2. naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 398³ § 1 pkt 1 k.p.c.):

-art. 252 § 1 i 4 w zw. z art. 254 § 1 i 4 Kodeksu spółek handlowych („KSH") poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ;

- art. 252 § 4 KSH w zw. z art. 252 § 3 KSH, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;

- art. 252 KSH w. związku z art. 254 KSH poprzez jego błędną wykładnię;

- art. 24 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym („KRSU") poprzez dopuszczenie, że: 1. sąd rejestrowy może wymagać dokonania wpisu w rejestrze w postępowaniu przymuszającym na podstawie samodzielnej oceny stanu prawnego oraz, że 2. sąd rejestrowy może z urzędu zainicjować postępowanie przymuszające na podstawie opinii wyrażonej w uzasadnieniu wyroku;;

- art. 17 Ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym („KRSU") poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że w wyniku samodzielnej oceny przez sąd rejestrowy bez zaistnienia okoliczności uzasadniających zmianę ujawnionych danych możliwe jest podważenie domniemania prawdziwości wpisów w rejestrze przedsiębiorców (…).

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy.

W odpowiedzi na skargę pozwany Z. Sp. z o.o. podzielił zarzuty skargi kasacyjnej.

W odpowiedzi na skargę interwenient uboczny G. Limited w R., Brytyjskie Wyspy Dziewicze wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania wywołanego skargą kasacyjną.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, nie można uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania art. 366 K.P.C. w związku z art. 365 § 1 k.p.c. w związku z art. 177 § 1 pkt. 1 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie. Sąd Odwoławczy samodzielnie dokonał oceny prawnej polegającej na uznaniu uchwały z 6 listopada 2007 r. za nieistniejącą. Wskazał, że stwierdzenia nieważności wcześniejszych uchwał dotyczących podwyższenia kapitału, skutkowały powrotem do stanu pierwotnego, a więc istniejącego przed pierwszym podwyższeniem tego kapitału. Dodatkowo tylko powołał się i podzielił zapatrywania prawne wyrażone w wyrokach zapadłych w innych sprawach dotyczących pozwanej Spółki.

Nie mogą być uznane za zasadne zarzuty skarżącego, że Sąd Okręgowy naruszył art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 523 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie braku związania prawomocnymi postanowieniami Sądu Rejonowego w Rzeszowie z 9 lutego 2012, sygn. akt RZ.XII. Ns.-Rej/OOl221/12/323 oraz z 13 lutego 2012 roku, sygn. akt RZ.XI1. Ns. Rej. KRS/001551 /12/12/589, w których Sąd Rejonowy w Rzeszowie przyjął, że w oparciu o uchwałę z 6 listopada 2007 roku W.T. skutecznie objął 1.330 udziałów w kapitale zakładowym Z. Sp. z o.o.,

Związanie orzeczeniem sądu dotyczy jego sentencji. Na mocy art. 365 § 1 k.p.c. sąd jest związany wskazanymi w uzasadnieniu wyroku ustaleniami, mającymi wpływ na końcowe rozstrzygnięcie. Jak przyjmuje się w judykaturze strony albo osoby trzecie mogą wykazywać w kolejnym procesie, że stan faktyczny wynikający z uprzednio wydanego wyroku (postanowienia) jest niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy (por. wyroki SN: z 7.12.2012 r., II CSK 143/12; z 19.09.2013 r., I CSK 727/12; z 23.08.2012 r., II CSK 740/11; z 24.05.2012 r., V CSK 305/11; z 17.05.2012 r., I CSK 315/11; z 23.05.2002 r., IV CKN 1073/00; z 20.09.2011 r., I BU 2/11; z 4.03.2009 r., IV CSK 441/08). W braku tożsamości podmiotowej rozstrzygnięcie określonego zagadnienia przy orzekaniu w jednej sprawie nie wyłącza dopuszczalności jego badania i oceny w innej sprawie. Osoby, które nie były stronami i których nie obejmuje z mocy przepisu szczególnego rozszerzona prawomocność materialna wcześniejszego wyroku, nie są pozbawione możliwości realizowania swego prawa we własnej sprawie, także wtedy, gdy łączy się to z kwestionowaniem oceny wyrażonej w innej sprawie w zakresie przesłanek orzekania (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2010 r., IV CSK 359/09, OSNC 2011, Nr 2, poz. 16).

Wpis do Rejestru, także wtedy, gdy jego podstawą jest prawomocne postanowienie Sądu Rejestrowego, tworzy domniemanie, że dane w nim zamieszczone są prawdziwe (art. 17 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym). Domniemanie to może być - jeżeli pojawią się nowe elementy stanu faktycznego - nowe okoliczności faktyczne lub prawne obalone (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 26 kwietnia 2017r., I CSK 639/16).

Ustanowione w tym przepisie domniemanie jest domniemaniem prawnym w rozumieniu art. 234 k.p.c., wiąże zatem sąd w postępowaniu cywilnym, z tym że może być obalone, ponieważ ustawa tego nie wyłącza. Domniemanie to dotyczy wpisów, obejmuje więc treść zamieszczoną w odpowiednim dziale rejestru, natomiast nie dotyczy danych znajdujących się w aktach rejestrowych, jeżeli nie zostały wpisane do rejestru. Ustawodawca przyjmuje, że - co do zasady - wszystkie dane wpisane do rejestru są zgodne z prawdziwym stanem rzeczy, czyli z obiektywną rzeczywistością. Odpis z rejestru - jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z 14 kwietnia 2003 r., I CZ 17/03 (OSNC 2004, Nr 9, poz. 137)
‎ - jest dokumentem - środkiem dowodowym określonego stanu, nie zawsze zgodnym ze stanem rzeczywistym.

Domniemanie wynikające z powoływanych wpisów obalono w związku z oceną uchwały z 6 listopada 2007r., jako nieistniejącej, a będącej podstawą wpisu w postępowaniach rejestrowych z udziałem powoda, jako udziałowca pomimo, że nie objął on udziałów w Spółce. Domniemanie i stan faktyczny będący podstawą wydania orzeczeń przez KRS zweryfikowano poprzez ustalenie, że wpisy zostały oparte na uchwale nieistniejącej (zob. wyrok SN z 14. 03. 2012, II CSK 328/11).

Z tych powodów nie można uznać za zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego art. 17 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Co do zarzutów prawa materialnego art. 252 § 1 i § 4 k.s.h. w zw. z art. 254 § 3 i § 4 k.s.h. należy zauważyć, uchwałę z 6 listopada 2007r., Sąd Odwoławczy uznał za nieistniejącą, to jest podjętą przez podmioty nie będące wspólnikami, a nie za nieważną. W orzecznictwie określone sytuacje traktowane są jako prowadzące do kwalifikowania uchwały jako nieistniejącej. Należy uznać, że tę konstrukcję prawną wypada przyjmować wyjątkowo i z wielka rozwagą. Słusznie, też, podkreśla się trudności ze znalezieniem przesłanek kwalifikujących daną czynność prawną (uchwałę) za nieistniejącą. Dotyczy to rażących i konstytutywnych braków i wad przy podejmowaniu uchwały, które sprawiają, że w istocie mamy do czynienia jedynie z pozorem czynności prawnej. W praktyce orzeczniczej z reguły nie wskazuje się cech czynności nieistniejących (przesłanek konstytutywnych) kwalifikując określone sytuacje, jako powodujące „nieistnienie uchwały”.

Za istnieniem kategorii uchwał nieistniejących opowiedział się Sąd Najwyższy w następujących orzeczeniach: postanowieniu Sądu Najwyższego z 16 listopada 2018 r., I CSK 679/17; wyroku Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2017 r., I CSK 160/17; postanowieniu Sądu Najwyższego z 25 sierpnia 2016 r., V CSK 694/15; wyroku Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2008 roku, II CSK 278/08; postanowieniu Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2017 r., V CSK 160/16; wyroku Sądu Najwyższego z 12 marca 2006 r., V CSK 59/06; wyroku Sądu Najwyższego z 16 lutego 2005 r. III CK 296/04; a także w starszym orzecznictwie Sądu Najwyższego: wyroku z 14 kwietnia 1992 r.. I CRN 38/92; wyroku z 25 lutego 1998 r., I CKN 1026/98; uchwale z 2 lutego 1994 r., III CZP 181/9).

I tak, w szczególności, o uchwale nieistniejącej można mówić wtedy, gdy uchwala została powzięta przez osoby nie będące w rzeczywistości wspólnikami, gdy w ogóle nie doszło do zwołania zgromadzenia wspólników oraz gdy brak było niezbędnego do jej podjęcia quorum lub też uchwała nie uzyskała wymaganej większości głosów. Uchwała wspólników może być uznana za nieistniejącą również w takich stanach faktycznych, gdy wyniki głosowania zostały sfałszowane, doszło do zaprotokołowania uchwały bez głosowania lub uchwałę powzięto w sprawie nieumieszczonej w porządku obrad, z wyjątkiem określonym w art. 239 § 1 k.s.h. Do kwalifikacji uchwały jako nieistniejącej dochodzi, gdy zastosowano przymus fizyczny wobec wspólników, uchwała została powzięta dla pozoru albo treść uchwały jest niezrozumiała i nie można ustalić jej sensu w drodze wykładni (wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2008 roku, II CSK 278/08). Ma to miejsce także gdy określone zachowanie nie można traktować jako oświadczenia woli (wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2012 r., akt I CSK 635/11, wyrok Sądu Najwyższego z 2 października 2014 r, t IV CSK 7/14). Uchwała zgromadzenia wspólników podjęta bez wymaganego quorum i wymaganej większości głosów jest uchwałą nieistniejącą (wyrok Sądu Najwyższego z 9 lipca 2020 r., V CSK 495/18).

W konkluzji co do zarzutów naruszenia art. 252 § 1 i § 4 k.s.h. w zw. z art. 254 § 3 i § 4 k.s.h. należy podkreślić, że sąd drugiej instancji dokonał oceny prawnej, uchwały z 6 listopada 2007 r., jako czynności prawnej nieistniejącej. Sąd Najwyższy podziela to stanowisko. W stanie faktycznym sprawy zasadne jest przyjęcie, iż uchwala została powzięta przez osoby nie będące w rzeczywistości wspólnikami, co czyni ją nieistniejącą. Brak oświadczeń woli osób uprawnionych do podjęcia uchwały to taka wada tej uchwały, która nie może być usunięta, co zdaniem Sądu Najwyższego w realiach sprawy usprawiedliwia taką ocenę prawną uchwały z 6 listopada 2007 r. Nie mogą mieć, więc, do niej zastosowanie przepisy, które dotyczą podnoszenia zarzutu nieważności uchwały i przez to sąd drugiej instancji nie mógł ich naruszyć.

Jeżeli zaś uznać, że zarzut dotyczy konstytutywnego skutku stwierdzenia nieważności uchwał wcześniejszych w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego, to nawet przy przyjęciu poglądu prawnego, że skutek prawny nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawą powstaje dopiero w następstwie wydania konstytutywnego prawomocnego orzeczenia sądowego, to jak przyjął SN w uchwale z 18 września 2013 r. III CZP 13/13, skutek ten eliminuje ex tunc uchwałę z obrotu prawnego. Takie rozstrzygnięcia stwierdzające nieważność uchwał podwyższających kapitał zakładowy zapadły. Powodują one ustanie wynikających z nich skutków prawnych z mocą wsteczną. Ich rezultatem jest uznanie, że uchwały te nie wywołały skutku prawnego od początku (ex tunc). Nie można uznać, by wywołały skutek prawny w postaci objęcia udziałów przez powoda na skutek głosowania uchwały z 6 listopada 2007r., przez podmioty nie będące wspólnikami. Uchwały takie traktuje się jako niepodjęte.

Zgodnie z art. 252 § 4 k.s.h. upływ terminów określonych w § 3 nie wyłącza możliwości podniesienia zarzutu nieważności uchwały. W szczególności dotyczy to podmiotów trzecich. Możliwość powołania się na nieważną czynność prawną w postaci uchwały osoby prawnej powinno interpretować się szeroko w celu uniknięcia wywoływania skutków w obrocie prawnym przez nieważne czynności (post. SN z 9 maja 2019 r., III CSK 314/18). Na nieistnienie uchwały, można się powołać w innym postępowaniu sądowym, bez konieczności uzyskiwania wyroku stwierdzającego tę okoliczność na podstawie art. 189 k.p.c. (post. SN z 25.8.2016 r., V CSK 694/15).

Sąd drugiej instancji nie rozważał, ani nie odnosił się do stosowania art. 24 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym przy czym sam skarżący również takiego zarzutu nie podniósł w postępowaniu apelacyjnym uzasadniającym kontrolę tego przepisu, dlatego też zarzutu tego nie można uznać za zasadny. Sąd ten wskazał tylko, że postępowanie przymuszające zawieszono do czasu rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Z tych powodów, mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd Najwyższy uznał skargę kasacyjną za bezzasadną i na podstawie art. 398¹⁴ k.p.c. i art. 98 w zw. z art. 391 § 1, w zw. z art. 398²¹k.p.c. orzekł jak w sentencji.

[as]