I NSP 5/25

POSTANOWIENIE

Dnia 11 marca 2025 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Grzegorz Żmij

w sprawie M.J.

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k. i art. 258 § 3 k.k., art. 165 § 1 pkt 5 k.k. w zw. art.
65 k.k., art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.

na skutek skargi obrońcy M.J. – adw. M.I. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w sprawie toczącej się przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi o sygn. akt II AKa 11/23,

z udziałem Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Apelacyjnego w Łodzi,

na posiedzeniu bez udziału stron w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w dniu 11 marca 2025 r.,

1. pozostawia skargę bez rozpoznania;

2. skarżącego M.J. zwalnia od opłaty oraz od wydatków w postępowaniu ze skargi.

UZASADNIENIE

Pismem datowanym 11 grudnia 2024 r. obrońca M.J. – adw.    M.I. wniosła skargę na przewlekłość postępowania przed Sądem Apelacyjnym w Łodzi w sprawie II AKa 11/23.

W uzasadnieniu wskazała na wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z    dnia    25    kwietnia 2024 r., który wydano w rozpatrywanej sprawie. Dalej    wskazano, że od czasu złożenia w terminie stosownych wniosków, do   dnia   złożenia skargi nie sporządzono ani nie doręczono pisemnego uzasadnienia wyroku.

W odpowiedzi na skargę z 10 lutego 2025 r. Prezes Sądu Apelacyjnego w Łodzi wniósł o odrzucenie skargi.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skargę należało pozostawić bez rozpoznania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na    naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i  postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (tekst jedn. Dz.U. 2023, poz. 1725, dalej: „ustawa o skardze na przewlekłość”), warunkiem dopuszczalności skargi o stwierdzenie przewlekłości postępowania jest jej wniesienie w   postępowaniu służącym rozpoznaniu sprawy. Skarga na przewlekłość ma    bowiem przede wszystkim za zadanie eliminowanie i zapobieganie przewlekłości przez dyscyplinowanie sądu meriti do podejmowania czynności terminowych prowadzących do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że skarga na  przewlekłość postępowania wniesiona już po jego prawomocnym zakończeniu nie może odnieść skutku i nie jest dopuszczalna, chyba że dotyczy postępowania przed Sądem Najwyższym (zob. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 28 marca 2013 r., III SPZP 1/13; postanowienia Sądu Najwyższego: z 12 sierpnia 2014 r., III SPP 159/14, z 10 czerwca 2014 r., III SPP 110/14; z 3 września 2019 r., I  NSP  73/19; z 12 października 2023 r., I NSP 154/23; z 26 listopada 2024 r., I NSP 402/24).

Wyrażony w art. 5 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość termin do  wniesienia skargi jest zachowany, jeżeli skarga została złożona na tym etapie postępowania karnego, którego dotyczy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2008 r., KSP 2/08 wraz z przytoczonym tam orzecznictwem).

Skarga, której przedmiotem są czynności podejmowane po prawomocnym zakończeniu postępowania w sprawie, tj. sporządzenie uzasadnienia i doręczenie odpisu wyroku sądu drugiej instancji wraz z uzasadnieniem, jest niedopuszczalna (zob. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: z 24 września 2014 r., III  SPP  205/14; z 15 grudnia 2015 r., III SPP 28/15; z 26 listopada 2024 r., I NSP 402/24).

Bezsporne jest, że postępowanie w sprawie II AKa 11/23 zostało prawomocnie zakończone z dniem 25 kwietnia 2024 r., tj. z chwilą wydania przez   Sąd Apelacyjny w Łodzi wyroku (k. 18357 akt sprawy II AKa 11/23). Tym  samym skarga na przewlekłość postępowania w sprawie II AKa 11/23, jako    wniesiona po uprawomocnieniu się wyroku sądu drugiej instancji, jest niedopuszczalna i należało pozostawić ją bez rozpoznania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w związku z art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość orzekł, jak w sentencji.

Na podstawie art. 623 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w   zw.   z art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania, Sąd Najwyższy zwolnił skarżącego od opłaty oraz od wydatków niniejszego postępowania.

[A.W.]

[a.ł]