POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2025 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Stanisław Stankiewicz
w sprawie M.W.
skazanego z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 27 marca 2025 r.,
wniosku obrońcy z urzędu o zasądzenie kosztów związanych ze sporządzeniem opinii o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania
na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 1564) oraz § 2, § 3, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r., poz. 763)
p o s t a n o w i ł:
zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. P.J. (Kancelaria Adwokacka w W.), obrońcy z urzędu skazanego M.W., kwotę 885,60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych i sześćdziesiąt groszy), w tym 23 % VAT, tytułem opłaty za sporządzenie opinii o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania.
UZASADNIENIE
W przedmiotowej sprawie skazany M.W. zwrócił się do Sądu Najwyższego o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu „do ewentualnego sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania”.
Postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2024 r., sygn. akt I KO 66/24 skazanemu został wyznaczony obrońca z urzędu w osobie adw. P.J., któremu zlecone zostało zbadanie akt sprawy zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 177/13, pod kątem istnienia przesłanek do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania, a następie o ile istniałyby przesłanki - opracowanie stosownego wniosku, ewentualnie powiadomienia Sądu Najwyższego o niestwierdzeniu podstaw do wznowienia postępowania.
W dniu 31 października 2024 r. do Sądu Najwyższego wpłynęła sporządzona przez adw. P.J. opinia o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie ww. postępowania. Jednocześnie obrońca z urzędu złożył wniosek o zasądzenie wynagrodzenia z tytułu udzielenia pomocy prawnej skazanemu M.W. oświadczając, że „nie zostało ono w żadnej części zapłacone”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy z urzędu zasługiwał na uwzględnienie.
Adw. P.J. po zapoznaniu się z aktami przedmiotowej sprawy oraz skontaktowaniu się ze skazanym celem odebrania stanowiska, sporządził opinię o braku podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania. Sporządzona opinia jawi się jako rzetelna i w sposób należyty przedstawia argumentację uzasadniającą wyrażone w niej stanowisko.
W świetle powyższych okoliczności, wysokość zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu przez adw. P.J., ustalono na podstawie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 1564) oraz § 2, § 3, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024 r., poz. 763)
Mając na względzie powyższe względy, postanowiono jak na wstępie.
[WB]
[a.ł]