Sygn. akt I DSP 1/18

POSTANOWIENIE

Dnia 10 stycznia 2019 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Paweł Czubik

w sprawie K. Z. przeciw Sądowi Najwyższemu

o nakazanie dopuszczenia do wykonywania czynności orzeczniczych

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym

wniosku pozwanego o wyłączenie sędziów:

1) SSN M. B.

2) SSN J. M.

3) SSN P. N.

4) SSN T. P.

5) SSN A. R.

6) SSN A. T.

7) SSN R. W.

8) SSN J. W.

9) SSN K. W.

10) SSN P. Z.

postanawia:

wniosek o wyłączenie wyżej wymienionych sędziów oddalić

Uzasadnienie

W dniu 28 grudnia 2018 r. pozwany złożył wraz z zażaleniem wniosek o wyłączenie wszystkich wyżej wymienionych sędziów Izby Dyscyplinarnej powołując się na wątpliwości co do niezależności Izby Dyscyplinarnej (szczegółowe uzasadnienie na kartach 4-6 zażalenia).

Uzasadnienie pozwanego podważa podstawy ustrojowe Rzeczypospolitej Polskiej oraz obowiązujące ustawy.

Nie wskazuje natomiast przyczyn wymienionych w art. 49 kpc. Za takie przyczyny nie sposób bowiem uznać wątpliwości pozwanego co do konieczności stosowania prawa przez zarówno strony postępowania (w tym pozwanego) jak i przez sąd orzekający.

Wszystkie ustawy korzystają z domniemania ich konstytucyjności czego pozwany nie zauważa.

Dodatkowo należy wskazać, że wniosek o wyłączenie sędziów został złożony po upływie terminu do złożenia zażalenia. W części złożonego zażalenia wniosek dotyczy orzeczenia, od którego w chwili składania wniosku o wyłączenie, środek odwoławczy nie przysługiwał.

Nie sposób przyjąć, aby w stosunku do postępowania zażaleniowego toczyła się nadal sprawa w rozumieniu art. 50 § 1 kpc.

Upływ terminu do złożenia zażalenia skutkuje bowiem jego odrzuceniem. Co do wyłączenia wyżej wymienionych sędziów Izby Dyscyplinarnej w sprawie, w zakresie zasadniczej części merytorycznej pozwu, wskazać jeszcze należy, iż akurat w tej sprawie pozycja Izby Dyscyplinarnej została ukształtowana przez ustawodawcę w sposób specyficzny, w zasadzie jako jej właściwość wyłączna. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że w sprawie sporu sędziego z Sądem Najwyższym, tylko Izba Dyscyplinarna korzysta w pewnym zakresie z niezawisłości i niezależności od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Ta niezależność ma wymiar zarówno administracyjny, jak i budżetowy. Taki był powód wskazania właśnie tej Izby jako wyłącznie właściwej do rozpoznawania tego rodzaju sporów. Tymczasem, strona postępowania ingeruje swoim wnioskiem o wyłączenie wszystkich wyżej wymienionych sędziów Izby w niezależność i niezawisłość rozstrzygania, próbując doprowadzić do wydania w tej sprawie orzeczenia przez sędziów podległych bezpośrednio administracyjnie Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, pomimo wyraźnych zapisów ustawowych regulujących tę kwestię. Co więcej, w odniesieniu do wniosku o wyłączenie sędziów, nie można zastosować art. 52 § 1 kpc z dwóch powodów:

1)brak jest sądu przełożonego nad Sądem Najwyższym;

2)osobą decydującą o przekazaniu sprawy wyłączenia sędziów byłby piastun organu pozwanego czyli Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że ta druga sytuacja jest całkowicie niedopuszczalna i sprzeczna z przepisami Konstytucji, na które powołuje się pozwany.

Skład sądu został wyznaczony przez sędziego przewodniczącego na podstawie
‎art. 79 pkt. 1 ustawy o Sądzie Najwyższym.

Dodatkowo wskazać należy, że subsydiarnie w odniesieniu do posiedzeń sądu, taki sam skład jest przewidziany w art. 77 § 2 ustawy o Sądzie Najwyższym.