I CSK 2658/24

POSTANOWIENIE

22 września 2025 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Beata Janiszewska

na posiedzeniu niejawnym 22 września 2025 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa E.W., Ł.W., M.B., A.B. i M.G.
‎przeciwko Syndykowi masy upadłości G. spółki akcyjnej w upadłości w W.
‎o ustalenie i zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej Syndyka masy upadłości G. spółki akcyjnej w upadłości w W.
‎od wyroku częściowego Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
‎z 31 stycznia 2024 r., I ACa 1704/23,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od Syndyka masy upadłości G. spółki akcyjnej w upadłości w W. na rzecz E.W., Ł.W., M.B., A.B. i M.G. kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia orzeczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

[J.T.]

UZASADNIENIE

Pozwany syndyk masy upadłości G. S.A. w W. (dalej: bank) wniósł skargę kasacyjną od wyroku częściowego Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, którym oddalono – w zakresie żądania ustalenia – apelację skarżącego od wyroku Sądu pierwszej instancji wydanego w sprawie o ustalenie i zapłatę, toczącej się z powództwa E.W., Ł.W., M.B., A.B. i M.G.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania bank wskazał na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego (art. 398⁹ § 1
‎pkt 1 k.p.c.) oraz potrzebę wykładni przepisów prawnych budzących wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie (art. 398⁹ § 1 pkt 2 k.p.c.). Natura obu tych przyczyn kasacyjnych była już przedmiotem licznych wypowiedzi Sądu Najwyższego i została szczegółowo omówiona m.in. w postanowieniu SN
‎z 20 lipca 2023 r., I CSK 4467/22, wydanym w sprawie z udziałem pozwanego.

Obie przyczyny kasacyjne związane były z problemem tego, czy postępowanie sądowe z powództwa kredytobiorców o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego mającego wynikać z umowy kredytu zawartej z pozwanym bankiem jest, w razie ogłoszenia upadłości kredytodawcy, sprawą o wierzytelność, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości w rozumieniu art. 145 ust. 1 p.u.
‎W konsekwencji skarżący dążył do ustalenia, czy postępowanie w niniejszej sprawie podlegało zawieszeniu także w odniesieniu do żądania ustalenia, a nie tylko w zakresie, w jakim powodowie dochodzili zapłaty.

Choć zasygnalizowane na s. 4-5 i opisane w dalszej części uzasadnienia skargi kwestie dotyczące tego, czy sprawa o ustalenie może toczyć się przeciwko upadłemu bankowi już z chwilą ustalenia osoby syndyka, dawniej rzeczywiście budziły poważne wątpliwości, to obecnie należy uznać je za wyjaśnione –
‎w kierunku odmiennym od oczekiwanego przez pozwanego. W uchwale SN
‎z 19 września 2024 r., III CZP 5/24, wskazano, że postępowanie sądowe
‎z powództwa kredytobiorcy będącego konsumentem o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego z umowy kredytu, prowadzone przeciwko bankowi, co do którego w toku postępowania ogłoszono upadłość, nie jest sprawą „o wierzytelność, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości” w rozumieniu art. 145 ust. 1 ustawy
‎z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, a tym samym może być podjęte
‎z chwilą ustalenia osoby pełniącej funkcję syndyka. We wspomnianej uchwale szeroko umotywowano zajęte w niej stanowiska; powtarzanie obecnie tej argumentacji należy uznać za niecelowe.

Wobec powyższego dostrzeżone w skardze kasacyjnej zagadnienie prawne zostało rozstrzygnięte; nie istnieje także potrzeba wykładni wskazanych na
‎s. 5 skargi przepisów, odnoszących się do problemu ujętego w zagadnieniu prawnym. Kierunek rozstrzygnięcia wspomnianych wątpliwości nie powoduje przy tym, że skarga kasacyjna mogłaby zostać ewentualnie uznana za oczywiście uzasadnioną – jest on bowiem odmienny od stanowiska pozwanego.

Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy uznał, że
‎z motywów skargi nie wynika, by zachodziły określone w art. 398⁹ § 1 k.p.c. przyczyny kasacyjne, co uzasadniało odmowę przyjęcia tej skargi do rozpoznania.

O kosztach orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, ich wysokość ustalając na podstawie § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 398⁹ § 1 k.p.c., orzeczono, jak w sentencji postanowienia.

[J.T.]

[a.ł]
‎