POSTANOWIENIE
13 lipca 2023 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Paweł Grzegorczyk
na posiedzeniu niejawnym 13 lipca 2023 r. w Warszawie,
w sprawie z wniosku P. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T.
z udziałem M. P. i O. P.
o zasiedzenie służebności,
na skutek skargi kasacyjnej M. P.
od postanowienia Sądu Okręgowego w Krośnie
z 29 czerwca 2021 r., I Ca 344/20,
1. odrzuca skargę kasacyjną;
2. obciąża kosztami postępowania kasacyjnego M. P., pozostawiając ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.
(K.G.)
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2021 r. Sąd Okręgowy w Krośnie, na skutek apelacji wnioskodawcy P. Sp. z o.o. w T. i uczestnika M. P., zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 3 marca 2020 r. o tyle, że stwierdził, iż wnioskodawca nabył służebność z dniem 22 września 2008 r., a ponadto sprostował i uzupełnił zaskarżone postanowienie jak w sentencji.
Postanowienie Sądu Okręgowego zaskarżył skargą kasacyjną uczestnik M. P., wnosząc o jego uchylenie. Skarga kasacyjna została wniesiona przez pełnomocnika procesowego radcę prawnego J. P., z powołaniem się na udzielone pełnomocnictwo procesowe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postępowanie kasacyjne jest objęte obowiązkowym zastępstwem przez adwokatów lub radców prawnych (art. 871 § 1 k.p.c.). Na liście radców prawnych udostępnianej przez Krajową Izbę Radców Prawnych pełnomocnik skarżącego figuruje jako radca prawny niewykonujący zawodu (https:[…]). Zgodnie z informacjami uzyskanymi przez Sąd Najwyższy z urzędu od Okręgowej Izby Radców Prawnych w O. pełnomocnik skarżącego J. P. jest radcą prawnym, niemniej jednak od dnia 1 stycznia 2017 r. ma status radcy prawnego niewykonującego zawodu, a tym samym nie podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej radców prawnych (art. 227 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, jedn. tekst: Dz. U. z 2022 r., poz. 1116).
W związku z tym, zgodnie z utrwaloną judykaturą Sądu Najwyższego, radca prawny J. P. mogłaby działać przed Sądem Najwyższym w imieniu własnym, nie może natomiast podejmować czynności w imieniu innych osób, w tym członków rodziny (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1997 r., II CKN 270/97, OSNC 1998, nr 5, poz. 82, z dnia 3 września 2008 r., II CZ 65/08, z dnia 20 lipca 2012 r., II CZ 68/12 i powołane tam dalsze orzecznictwo, a także – mutatis mutandis – postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2019 r., I OSK 1356/17 i z dnia 7 kwietnia 2019 r., I OZ 681/17). W konsekwencji, skarga kasacyjna M. P. została złożona z naruszeniem art. 871 § 1 k.p.c., a tym samym podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna (art. 3986 § 3 w związku z art. 871, art. 39821 i art. 13 § 2 k.p.c.) (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2019 r., IV CZ 12/19).
Z tych względów, na podstawie art. 3986 § 3 w związku z art. 13 § 2 k.p.c., a także art. 98 § 1 i 11, art. 108 § 1, art. 391 § 1, art. 39821 i art. 13 § 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
(K.G.)
[ł.n]