SN

Sygn. akt I CSK 2701/22

POSTANOWIENIE

Dnia 18 sierpnia 2022 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Wesołowski

w sprawie z powództwa C. […] spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎przeciwko Gminie Miejskiej K.
‎o zapłatę,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 sierpnia 2022 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej pozwanego

od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
‎z dnia 8 listopada 2021 r., sygn. akt I AGa […],

1. odrzuca wniosek o wyłączenie od rozpoznania skargi kasacyjnej sędziów powołanych na urząd sędziego Sądu Najwyższego w postępowaniu nominacyjnym z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa, w składzie ukształtowanym na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy
‎o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw;

2. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

3. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5400,-
‎(pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

W związku ze skargą kasacyjną Gminy Miejskiej K. od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 8 listopada 2021 r. Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Na wstępie odnieść się należy do zawartego w skardze wniosku o wyłączenie od rozpoznania skargi sędziów powołanych na urząd sędziego Sądu Najwyższego w postępowaniu nominacyjnym z udziałem Krajowej Radę Sądownictwa, w składzie ukształtowanym na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw. Wniosek powyższy w świetle obowiązującego prawa jest niedopuszczalny. W świetle art. 49 i nast. k.p.c. dopuszczalne i możliwe jest wyłączenie ściśle oznaczonej osoby lub osób, co do których występują wątpliwości, czy zachowają pełny obiektywizm. Wniosek musi mieć więc zawsze charakter skonkretyzowany przedmiotowo i odnosić się do imiennie wskazanego sędziego wyznaczonego do rozpoznania sprawy, gdyż tylko w relacji do określonej osoby można stwierdzić istnienie stosunku prawnego albo stosunku faktycznego wywołującego uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie. Wniosek o wyłączenie sędziego czy sędziów, niewyznaczonych jeszcze do rozpatrzenia danej sprawy czyni wniosek hipotetycznym i abstrakcyjnym, a przez to niedopuszczalnym. Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 26 lipca 2019 r., I NOZP 1/19, wniosek o wyłączenie sędziego niewyznaczonego do rozpoznania sprawy jest niedopuszczalny i podlega odrzuceniu bez składania przez sędziego oświadczenia, o jakim mowa w art. 52 § 2 k.p.c., przy czym sędzia objęty takim wnioskiem o wyłączenie może zasiadać w składzie sądu rozpoznającego ten wniosek. Skarżąca składając wniosek nie wskazała żadnego konkretnego sędziego. Wniosek złożony został w skardze kasacyjnej, a zatem w momencie, gdy żaden z sędziów nie był wyznaczony do jej rozpatrzenia. Skarżąca nie wskazała też żadnych okoliczności, związanych z niniejszą sprawą, które mogłyby uzasadniać twierdzenia o braku bezstronności któregokolwiek z sędziów. Z tego względu wniosek o wyłączenie sędziów podlegał odrzuceniu.

Odnosząc się zaś do przesłanek przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, zgodnie z art. 398⁹ § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Tylko na tych przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Dopuszczenie i rozpoznanie skargi kasacyjnej ustrojowo i procesowo jest uzasadnione jedynie w tych sprawach, w których mogą być zrealizowane jej funkcje publicznoprawne.

Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca oparła na przesłankach uregulowanych w art. 398⁹§ 1 pkt 1 i 4 k.p.c.

Zdaniem skarżącej w sprawie występują istotne zagadnienie prawne, a mianowicie:

- co do związania sądu powszechnego wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2021 r. do sygn. U 2/ 20,

- co do związania sądu powszechnego wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 października 2021 r. do sygn. K 3/ 21,

- co do związania sądu, któremu sprawa została przekazana, wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy w przypadku oczywistej nieważności postępowania kasacyjnego z uwagi na sprzeczność składu Sądu Najwyższego z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k. p. c.,

- co do możliwości zastosowania przez sąd II - instancji per analogiam art. 386 § 2 w związku z art. 379 pkt 4 k. p. c. w związku z art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 TUE wobec wyroku Sądu Najwyższego uchylającego zaskarżony wyrok sądu powszechnego i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania, w przypadku oczywistej nieważności postępowania kasacyjnego;

- potrzeba wykładni przepisu art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych (u. d. p.) budzącego poważne wątpliwości.

Ponadto skarżąca powołuje się na oczywistą zasadność zarzutu skargi kasacyjnej w odniesieniu do:

- obowiązku zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 3¹ k. p. c. w związku z art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 TUE wobec toczącego się postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie do sygn. C — 508/ 19,

- obowiązku zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k. p. c. w związku z art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 TUE w przypadku złożenia przed dniem rozpoznania apelacji przez sąd II - instancji, skargi o wznowienie postępowania kasacyjnego, w wyniku którego sąd II - instancji ponownie rozpoznaje apelację.

Wskazane w skardze przesłanki nie zostały jednak spełnione.

Na wstępie należy przypomnieć, że istotą postępowania kasacyjnego jest kontrola prawomocnego wyroku sądu II instancji. Sformułowane przez skarżąca pytania, w istocie nie dotyczą przedmiotu postępowania (za wyjątkiem pytania ostatniego). Skarżąca sama przyznaje, że „istota postawionych pytań sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w aktualnym, multicentrycznym stanie prawnym, współwyznaczanym z jednej strony prejudycjalnym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na podstawie art. 267 TFUE oraz wydanymi w ramach tego trybu orzeczeniami Sądu Najwyższego, a z drugiej orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego, kwestionującego nie tylko kompetencje TSUE, ale także Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Obywatela określających unijny i konwencyjny standard praworządności, w tym prawa do sądu, wyroki wydane przez Sąd Najwyższy, w którego składzie zasiadają osoby nominowane przez Krajową Radę Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw, naruszającym art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 w związku z art. 2 TUE, postępowania sądowe z udziałem takich osób są ważne, a wydane w nich orzeczenia istnieją w obrocie prawnym.” Nie są to zatem zagadnienia dotyczące postępowania, w którym złożona została skarga kasacyjna, a istniejące w innej sprawie, o ustrojowo-instytucjonalnym charakterze. Aby udzielić na te pytania odpowiedzi, Sąd Najwyższy byłby zmuszony wyjść poza ramy postępowania kasacyjnego i uwzględnić w większym stopniu okoliczności charakteryzujące tą inną sprawę, aniżeli oprzeć się na kontekście właściwej sprawy w postępowaniu skargowym.

Podnoszone przez skarżącą kwestie zostały zresztą w sposób wyczerpujący wyjaśnione w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. postanowienia z 13 lipca 2020 r., II CSK 581/19). Po pierwsze, wyrokiem z 20 kwietnia 2020 r. (U 2/20, M.P. z 2020 r., poz. 376) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że powoływana przez skarżącą uchwała trzech połączonych Izb Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r. jest niezgodna z: a) art. 179, art. 144 ust. 3 pkt 17, art. 183 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 7 i art. 2 Konstytucji RP, b) art. 2 i art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r., nr 90, poz. 864/30 ze zm.), c) art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2 (Dz.U. z 1993 r., nr 61, poz. 284 ze zm.).

Po drugie, postanowieniem z 21 kwietnia 2020 r. (Kpt 1/20) Trybunał Konstytucyjny postanowił rozstrzygnąć spór kompetencyjny pomiędzy Sądem Najwyższym a Sejmem RP w ten sposób, że: a) Sąd Najwyższy – również w związku z orzeczeniem sądu międzynarodowego – nie ma kompetencji do dokonywania prawotwórczej wykładni przepisów prawa, prowadzącej do zmiany stanu normatywnego w sferze ustroju i organizacji wymiaru sprawiedliwości, dokonywanej w drodze uchwały, o której mowa w art. 83 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 2019 r. poz. 825 oraz z 2020 r. poz. 190), b) na podstawie art. 10, art. 95 ust. 1, art. 176 ust. 2, art. 183 ust. 2 oraz art. 187 ust. 4 Konstytucji RP, dokonywanie zmiany w zakresie określonym w punkcie 1 lit. a należy do wyłącznej kompetencji ustawodawcy (pkt 1). Tym samy postanowieniem Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnął spór kompetencyjny pomiędzy Sądem Najwyższym a Prezydentem RP w ten sposób, że: a) na podstawie art. 179 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP, powołanie sędziego jest wyłączną kompetencją Prezydenta RP, którą wykonuje na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa osobiście, definitywnie, bez udziału i ingerencji Sądu Najwyższego, b) art. 183 Konstytucji RP nie przewiduje dla Sądu Najwyższego kompetencji do sprawowania przez ten organ nadzoru nad wykonywaniem przez Prezydenta RP kompetencji, o której mowa w art. 179 w zw. z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP, w tym dokonywania wiążącej wykładni przepisów prowadzącej do określenia warunków skuteczności wykonywania przez Prezydenta RP (pkt 2).

Po trzecie, wyrokiem z 2 czerwca 2020 r. (P 13/19, Dz.U. z 2020 r., poz. 1017) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 49 § 1 k.p.c. w zakresie, w jakim dopuszcza rozpoznanie wniosku o wyłączenie sędziego z powodu podniesienia okoliczności wadliwości powołania sędziego przez Prezydenta RP na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, jest niezgodny z art. 179 Konstytucji RP.

Dodać należy, że w wyroku z dnia 23 lutego 2022 r. P 10/19 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „1. Art. 49 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, ze zm.) w zakresie, w jakim za przesłankę mogącą wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie uznaje jakąkolwiek okoliczność odnoszącą się do procedury powoływania tego sędziego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa do pełnienia urzędu, jest niezgodny z: a) art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
‎b) art. 179 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji.
‎2. Art. 31 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1904) w związku z art. 49 § 1 ustawy z 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego w zakresie, w jakim za przesłankę wyłączenia sędziego z orzekania uznaje okoliczność, że obwieszczenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym, na podstawie którego rozpoczyna się proces nominacyjny sędziów, stanowi akt wymagający dla swojej ważności podpisu Prezesa Rady Ministrów (kontrasygnaty), a konsekwencją jego braku jest wątpliwość co do bezstronności sędziego powołanego do pełnienia urzędu w procedurze nominacyjnej rozpoczętej takim obwieszczeniem, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 144 ust. 2 oraz art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji. 3. Art. 1 w związku z art. 82 § 1 i art. 86, art. 87, art. 88 ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym w zakresie, w jakim stanowi normatywną podstawę rozstrzygania przez Sąd Najwyższy o statusie osoby powołanej do sprawowania urzędu na stanowisku sędziego, w tym sędziego Sądu Najwyższego, i wynikających z tego uprawnieniach takiego sędziego oraz związanej z tym statusem skuteczności czynności sądu dokonanej z udziałem tej osoby, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 10, art. 144 ust. 3 pkt 17 i art. 183 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Stanowisko powyższe pozostaje w zgodzie z wcześniejszymi wyrokami Trybunału Konstytucyjnego, zgodnie z którymi nawet poważne wady procedury nominacyjnej nie uzasadniają wznowienia postępowania po powołaniu przez Prezydenta RP kandydata do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, gdyż wznowienie postępowania byłoby niezgodne z Konstytucją RP (zob. wyroki Trybunału Konstytucyjnego z: 29 listopada 2007 r., SK 43/06; 27 maja 2008 r., SK 57/06).

Wskazać należy również na uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2020 r., I NOZP 3/19 w której stwierdzono m.in.: „Powołanie sędziego przez Prezydenta RP jest aktem prawa ustrojowego, polegającym na kształtowaniu substratu osobowego władzy sądowniczej, który – w myśl utrwalonego, jednolitego orzecznictwa - nie podlega kontroli sądowej (postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 3 czerwca 2008 r., Kpt 1/08; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 25 czerwca 2012 r., K 18/09; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z: 7 grudnia 2017 r., I OSK 857/17; 20 marca 2013 r., I OSK 3129/12; 17 października 2012 r., I OSK 1876/12; I OSK 1877/12; I OSK 1889/12; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r.: I OSK 1870/12; I OSK 1871/12; I OSK 1878/12; I OSK 1879/12; I OSK 1880/12; I OSK 1881/12; I OSK 1885/12; I OSK 1886/12; I OSK 1887/12; I OSK 1888/12; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2012 r.: I OSK 1872/12; I OSK 1873/12; I OSK 1874/12; I OSK 1875/12; I OSK 1882/12; I OSK 1883/12; I OSK 1890/12; I OSK 1891/12; wyroki Sądu Najwyższego z: 27 marca 2019 r., I NO 59/18; 27 marca 2019 r., I NO 8/19; 1 lipca 2019 r., I NO 70/19; 24 lipca 2019 r., I NO 86/19; 6 września 2019 r., I NO 99/19; postanowienie składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 16 października 2019 r., I NOZP 2/19). Powołanie na urząd sędziego stanowi wyraz suwerennej kompetencji głowy państwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2009 r., III KRS 9/08, OSNP 2011, nr 7-8, poz. 114)”. I dalej : „Badanie ważności lub skuteczności aktu ustrojowego Prezydenta RP powołania sędziego oraz wynikającego z niego stosunku ustrojowego łączącego sędziego z Rzeczpospolitą Polską przez Prezydenta RP - odrębnego od stosunku służbowego - nie jest dopuszczalne w jakimkolwiek postępowaniu przed sądem lub innym organem państwowym (np. KRS - zob. a contrario art. 45 u.KRS). Nie jest w szczególności dopuszczalne ustalenie istnienia albo nieistnienia tego stosunku na drodze sądowej (np. postanowienie Sądu Najwyższego z 5 listopada 2009 r., I CSK 16/09). Ponieważ władza sądzenia w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej wynikająca ze stosunku ustrojowego nie może mieć wymiaru abstrakcyjnego i pustego treściowo, lecz dotyczy zawsze określonego jej zakresu, urzeczywistniającego się wyłącznie w określonym sądzie, nie jest z konstytucyjnych powodów dopuszczalne jej odseparowanie od tego sądu. Dlatego sąd, w skład którego wchodzi taki sędzia, z powodu niepodważalności aktu powołania oraz niepodważalności wynikającego z niego stosunku ustrojowego, nie może być uznany za nieprawidłowo obsadzony w rozumieniu art. 379 pkt 4 i art. 401 pkt 1 k.p.c., art. 439 § 1 pkt 1 i 2 Kodeksu postępowania karnego (dalej: k.p.k.) oraz art. 183 § 1 pkt 4 i art. 271 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.). Ponieważ sąd nie ma wymiaru abstrakcyjnego, lecz musi być zawsze obsadzony przez sędziego (zob. M. Laskowski, Uchybienie godności urzędu sędziego jako podstawa odpowiedzialności dyscyplinarnej, Warszawa 2019, s. 48), dlatego - skoro nie jest dopuszczalne badanie ważności lub skuteczności aktu powołania i wynikającego z niego stosunku ustrojowego - to nie może być również z powodu uchybień w procedurze nominacyjnej (przedpowołaniowej), dopuszczalne stwierdzenie nieważności postępowania przed tym sądem na podstawie art. 379 pkt 4 i art. 401 pkt 1 k.p.c., art. 439 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz art. 183 § 1 pkt 4 i art. 271 pkt 1 p.p.s.a. Do podobnych wniosków doszedł - przy daleko słabszych postawach normatywnych - Sąd Najwyższy w uchwale z 20 lutego 2008 r., III SZP 1/08 (pkt 2 sentencji i pkt. 15 uzasadnienia). Tym bardziej więc ewentualne wadliwości postępowania nominacyjnego nie mogą uzasadniać twierdzenia jakoby czynności procesowe tak obsadzonego sądu były nieistniejące. Odmienna wykładnia ww. przepisów nie znajduje uzasadnienia w normach prawa międzynarodowego i nie może być uzasadniana zasadami wykładni przyjaznej prawu międzynarodowemu, lojalnej współpracy, lub wzajemnego zaufania. Wzajemne zaufanie Państw Członkowskich oraz lojalną współpracę sądową w Unii mogą zapewnić tylko sędziowie wewnętrznie niezawiśli i niepodlegający wpływom zewnętrznym, a więc ci, którym Rzeczpospolita Polska gwarantuje nieusuwalność.”

Ponadto TSUE w wyroku z 29 marca 2022 r. C-132/20 sformułował domniemanie, zgodnie z którym Sąd Najwyższy niezależnie od tego, w jakim konkretnie składzie sędziowskim orzeka, spełnia wymogi, w szczególności te dotyczące niezawisłości i bezstronności, pozwalające na uznanie go za „sąd” państwa członkowskiego. Domniemanie, o którym mowa sformułowane zostało przez TSUE w odniesieniu do sędziego, występującego z pytaniami prejudycjalnymi, powołanego na urząd sędziego Sądu Najwyższego w postępowaniu nominacyjnym z udziałem Krajowej Radę Sądownictwa, w składzie ukształtowanym na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw. W tym samym wyroku TSUE wskazał, że sam fakt, że sędzia został powołany w czasie, gdy jego państwo członkowskie nie było jeszcze demokratyczne, nie podważa niezawisłości i bezstronności tego sędziego. Uznał także, że sam niekonstytucyjny charakter nie wystarczy do podważenia niezależności i bezstronności Krajowej Rady Sądownictwa w składzie, w jakim działała ona w tamtym czasie, a w rezultacie - niezawisłości i bezstronności sędziów, w których powołaniu brała ona udział. Dwa ostatnie stwierdzenia odnoszą się odpowiednio do sędziów powołanych przez Radę Państwa w okresie PRL oraz wskazanych przez KRS przed zmianami dokonanymi ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw. Mutatis mutandis odnieść je należy również do sędziego Sądu Najwyższego w postępowaniu nominacyjnym z udziałem Krajowej Radę Sądownictwa, w składzie ukształtowanym na podstawie ww. ustawy.

W świetle ww. stanowisk, należy uznać, że sam fakt powołania sędziego Sądu Najwyższego Krajową Radę Sądownictwa, ukształtowaną w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw nie świadczy o braku niezawisłości sędziego oraz o niewłaściwym obsadzeniu składu orzekającego, a co za tym idzie – o nieważności postępowania. Nie można zatem zaakceptować założenia, leżącego u podstaw formułowanych zagadnień, a mianowicie „oczywistej nieważności postępowania kasacyjnego z uwagi na sprzeczność składu Sądu Najwyższego z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k. p. c.”.

Sąd Apelacyjny słusznie zatem przyjął, że ważności postępowania przed Sądem Najwyższym rozpoznającym skargę kasacyjną Sąd meriti nie może weryfikować.

Nie zachodzi także potrzeba (ani też możliwość) dokonania wykładni przepisu art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych. Sąd Najwyższy w wyroku z 24 lutego 2021 roku, III CSKP 62/21, dokonał wiążącej dla Sądu Apelacyjnego wykładni przywołanego przepisu w odniesieniu do niniejszej sprawy (art. 398²⁰ k.p.c.), w związku z czym dokonywanie kolejnej interpretacji tego przepisu należy uznać za niedopuszczalne. Art. 398²⁰ k.p.c. w zd. 2 stanowi wprost, że nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy.

Z kolei oparcie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania na przesłance oczywistej zasadności wymaga wykazania niewątpliwej, widocznej na pierwszy rzut oka, bez konieczności głębszej analizy, sprzeczności orzeczenia z przepisami prawa niepodlegającymi różnej wykładni (por. m. in.: postanowienia Sądu Najwyższego z 8 marca 2002 r., I PKN 341/01, OSNP 2004, nr 6, poz. 100; z 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004, nr 3, poz. 49). Sytuacja taka nie zachodzi w niniejszej sprawie. W odniesieniu do rzekomego naruszenia obowiązku zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 3¹ k. p. c. w związku z art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 TUE wobec toczącego się postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie do sygn. C — 508/ 19 – ze względów wyżej przytoczonych. Natomiast jeśli chodzi o zarzut naruszenia przez Sąd Apelacyjny obowiązku zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k. p. c. w związku z art. 4 ust. 3 ak. 2 w związku z art. 19 ust. 1 ak. 2 TUE w przypadku złożenia przed dniem rozpoznania apelacji przez sąd II instancji skargi o wznowienie postępowania kasacyjnego, w wyniku którego sąd II instancji ponownie rozpoznaje apelację, Sąd Apelacyjny słusznie zauważył, że nie było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o zawieszenie postępowania wobec wniesienia takiej skargi, bowiem skarga złożona przed wydaniem prawomocnego wyroku jest niedopuszczalna, ponadto nie toczy się żadna inna sprawa cywilna, od wyniku której zależało w rozstrzygnięcie w sprawie niniejszej. Znalazło to potwierdzenie w treści postanowienia Sądu Najwyższego z 21 stycznia 2022 roku, III CO 37/22, odrzucającego ww. skargę .

Biorąc to pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 398⁹ § 2 k.p.c. odmówił przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej, nie znajdując też okoliczności, które obowiązany jest brać pod uwagę z urzędu w ramach przedsądu. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

[as]