Postanowieniem z 4 września 2025 r., II NSNc 104/24, Sąd Najwyższy umorzył postępowanie zainicjowane skargą nadzwyczajną Rzecznika Finansowego wniesioną w sprawie o ustalenie za niewiążące określonych postanowień umowy o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych, indeksowany do CHF, zawartej przez powodów z jednym z banków oraz o zasądzenie od banku określonej kwoty tytułem zwrotu nienależnie pobranych świadczeń związanych z nadpłatą poszczególnych rat kredytu.
W toku postępowania zainicjowanego skargą nadzwyczajną powodowie poinformowali Sąd Najwyższy, że po wniesieniu skargi do Sądu Najwyższego doszło do zawarcia między nimi a pozwanym bankiem ugody, która wyczerpała ich wzajemne roszczenia, mające swoje źródło w spornej umowie kredytowej.
Sąd Najwyższy podkreślił, że zawarcie przez strony ugody w całości wyczerpującej wzajemne roszczenia wypływające z zaskarżonego skargą nadzwyczajną orzeczenia wykluczało możliwość stwierdzenia w sprawie spełnienia przesłanki funkcjonalnej, o której mowa w art. 89 § 1 in principio ustawy o Sądzie Najwyższym. Zdaniem Sądu Najwyższego, nie sposób bowiem było uznać w tej sytuacji, by zaskarżony wyrok nadal prowadził do zaburzenia istniejących stosunków społecznych i kreował uprawnienia godzące w poczucie społecznej sprawiedliwości, nieusprawiedliwione warunkami oraz niezgodne z zasadami słuszności, uczciwości (lojalności) i etycznego postępowania, naruszając zasadę demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej.
Sąd Najwyższy uznał, że wobec cofnięcia skargi nadzwyczajnej z uwagi na odpadnięcie jej podstawy wobec zawarcia między stronami procesu ugody, która wyczerpała ich wzajemne roszczenia, mające swoje źródło w spornej umowie kredytowej, zasadnym było umorzenie postępowania zainicjowanego tą skargą.
Postanowienie SN z dnia 4 września 2025 r. z uzasadnieniem (sygn. akt II NSNc 104/24)