Sąd Apelacyjny w Krakowie, rozpoznając apelację pozwanego w sprawie o zapłatę, postanowił, na podstawie art. 390 § 1 zd. 1 k.p.c., przedstawić Sądowi Najwyższemu do rozpoznania zagadnienie prawne dotyczące tego, czy rozpoznanie sprawy przez sąd pierwszej instancji na posiedzeniu niejawnym z naruszeniem art. 1481 § 3 k.p.c. przesądza o pozbawieniu strony możności obrony praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c., bez potrzeby dalszego badania, czy uchybienie to miało rzeczywisty wpływ na możność działania strony oraz badania, czy pomimo takiego naruszenia prawa procesowego strona mogła podejmować czynności w celu obrony swoich praw.
W uzasadnieniu zagadnienia prawnego Sąd Apelacyjny wskazał, że formułowany w sprawie problem budzi istotne wątpliwości, gdyż z jednej strony z wykładni art. 379 pkt 5 k.p.c. zdaje się wynikać, że nie ma podstaw do jednoznacznego przesądzenia, iż określone naruszenie przepisów postępowania zawsze – niezależnie od indywidualnych okoliczności sprawy – prowadzi do opisanego w tym przepisie stanu niemożności obrony przez stronę swych praw. Z drugiej jednak strony w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest stanowisko, że rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, mimo wniosku strony o przeprowadzenie rozprawy, prowadzi do pozbawienia strony możności obrony jej praw. Za przyjęciem szerokiego rozumienia przepisów regulujących nieważność postępowania może też przemawiać konstytucyjne, unijne i międzynarodowe uregulowanie prawa do sądu, które zasadniczo obejmuje prawo strony do wysłuchania na rozprawie oraz prawo do jawnej (publicznej) rozprawy sądowej.
Postanowieniem z 10 lipca 2025 r. Sąd Najwyższy, na podstawie art. art. 390 § 1 zd. 2 in fine k.p.c., przekazał to zagadnienie do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.